Valsblaðið - 01.05.2014, Síða 78

78 Valsblaðið 2014
Fáir ef einhverjir einstaklingar
hafa sett meiri svip á
handboltann í Val undanfarin
ár en Óskar Bjarni Óskarsson.
Þrátt fyrir að vera aðeins
rúmlega fertugur að aldri á
Óskar að baki langan feril
á Hlíðarenda. Það fer ekki
á milli mála að félagið er
Óskari afar kært, ástríðan
og krafturinn skína af honum
og hollustan við félagið er
honum greinilega mikið
hjartans mál. Mér lék forvitni
á að kafa dýpra í sögu þessa
sigursæla þjálfara til þess
að komast nær kjarnanum að
baki ástríðunni og metnaðinum
fyrir félaginu. Við byrjuðum
spjallið á að ræða hvernig og
hvenær hann fyrst kynntist Val
„Ég er upphaflega Þróttari“ segir Óskar,
„fyrstu árin bjuggum við í Vogahverfinu
og bróðir minn var í Þrótti ásamt Sigga
Sveins, Palla Ólafs og fleirum. Árið
1978 fluttum við í Breiðholtið og ég
byrjaði í ÍR í fótbolta. Þarna má eigin-
lega samt segja að Þróttur hafi verið liðið
mitt og þó ég hafi haft gaman af fótbolt-
anum þá var handboltaáhuginn alltaf
meiri. Það er síðan um 9 ára aldur sem
ég kynnist fyrst Val, en mínar tengingar
við félagið voru annars vegar Valdimar
Grímsson, sem er frændi minn, og hins
vegar var systir mín í fótbolta í Val. Ég
mætti þarna til að styðja hana að sjálf-
sögðu en á þessum tíma fór ég einnig á
mína fyrstu handboltaæfingu í Val. Þá
var yngsti flokkurinn 5. flokkur og ’71
árgangurinn mjög sterkur, strákar sem
eru 2 árum eldri en ég. Þar má nefna
Nonna Halldórs, Bödda Bergs ásamt
fleirum, en síðan voru ég og Dagur Sig-
urðsson þarna aðeins yngri að sprikla
með. Ég var náttúrulega yngstur ásamt
Degi og sennilega skoraði ég ekki mitt
fyrsta mark á æfingu fyrr en um mitt
annað ár. Þarna var snillingurinn Magnús
Blöndal að þjálfa. Maggi var alveg ein-
stakur þjálfari og varð hann fljótlega mín
stærsta fyrirmynd. Þarna var einstakling-
ur sem var tilbúinn að leggja mikið á sig
til að gera okkur að betri einstaklingum,
lagði mikla áherslu á félagslegu hliðina
og hafði að öllu leyti gríðarlega mikil
áhrif á mig. Þarna byrjar þetta – ég var
orðinn Valsari. Ég man að ég var von-
svikinn þegar Maggi var ekki áfram með
flokkinn en þá kom Theodór Guðfinns-
son til sögunnar. Teddi endaði á að vera
með þennan kjarna í 8 ár og úr varð
mjög öflugur hópur. Þarna var Óli Stef-
áns byrjaður og ég man að mér tókst að
smala heilu handboltaliði í strætó úr
Breiðholtinu á æfingar. Má þar nefna
Sigurjón Þráins, Stefán Helga stórtenór
og Valgarð Thoroddsen svo einhverjir
séu nefndir. Teddi var duglegur að rækta
félagslegu hliðina en lagði líka mikla
áherslu á að ýta undir okkar eigin frum-
kvæði; við skipulögðum mót og alls kyns
viðburði.“
Á þessum árum á fyrri hluta níunda
áratugarins var losarabragur á mörg-
um flokkanna fyrir ofan þennan aldur
og þarna var að myndast kynslóðin
sem einn daginn myndi taka við kefl-
inu. En hvernig leikmaður var Óskar?
„Ég var fínn leikmaður í yngri flokkum,
hafði marga góða kosti en held að mín
sterkasta hlið hafi verið að gera aðra
betri. Skuldbinding mín var mikil, ég
mætti alltaf vel og var eiginlega alltaf á
svæðinu. Ég var snemma farinn að fikta
við þjálfun, stjórnaði kannski yngra árinu
í leikjum og á eldra ári var ég farinn að
skipuleggja mót fyrir þá yngri þar sem
þá vantaði verkefni. Hins vegar var ég
ágætis leikmaður, spilaði mest á miðju
en í horni á yngra ári. Ég var m.a. valinn
í unglingalandslið ásamt Degi en þegar
ég var 16 ára fór ég í minn fyrsta upp-
skurð og gat ekkert æft á langan tíma. Þá
má segja að að þjálfaraferillinn hafi byrj-
að af alvöru, áhuginn á þjálfun jókst
mikið og kannski kom pínulítil uppgjöf í
mig hvað varðar leikmannaferilinn.“
Óskar kemur fyrst inn í meistaraflokk-
inn 19 ára gamall og spilaði sinn fyrsta
leik á móti Selfossi. Það var mikið um
meiðsli tímabilið ’91–’92 og liðið endaði
í 9. sæti. Þó að árangurinn hafi kannski
verið vonbrigði þá er þetta lykilár í því
sem á eftir kom. Dagur, Óli Stef og fleiri
leikmenn fengu meiri ábyrgð og þannig
varð þetta tímabil undanfari gullaldar.
Árið eftir fær Óskar enn fleiri tækifæri
hjá Tobba Jens og Valur verður Íslands-
og bikarmeistari. Að loknu þessu tímabili
voru hann og Valur Arnarson búnir að
ákveða að fara til Noregs, en það átti eft-
ir að breytast. Við gefum Óskari orðið:
„Noregsævintýrið okkar Vals datt upp
fyrir og þá tókum við þá ákvörðun að
fara norður og spila. Valdi Gríms var að
spila fyrir norðan og Alfreð Gísla að
þjálfa, en við bjuggum m.a. í kjallaran-
um hjá Alfreð, sælla minninga. Þetta var
lærdómsríkt ár en að því loknu ákvað ég
að flytja aftur í bæinn og fara í Kenn-
araháskólann. Á þessum tímapunkti var
ég ótrúlega nálægt því að fara í Hauka.
Jóhann Ingi þekkti til mín og vissi að ég
væri sterkur leikmaður í hópi og framtíð-
arþjálfari. Mér var boðinn góður samn-
ingur þar og var nánast búinn að ákveða
að fara. Þá settist Brynjar Harðarson nið-
ur með mér, stillti upp Valsfánanum og
sannfærði mig um að Hlíðarendi væri
minn staður. Hann var hreinskilinn, sagði
hreint út að sennilega yrði ég aldrei nógu
góður leikmaður en ég myndi verða frá-
bær þjálfari og gull fyrir félagið. Það
varð úr að ég tók m.a. 5. flokk kvenna og
4. flokk karla og ég rétt rúmlega tvítugur
búinn að setja þjálfunina á oddinn. Þetta
tímabil, ’94–’95, er ég í fyrsta skiptið á
bekk í leik í meistaraflokki sem þjálfari, í
frægum oddaleik á móti KA. Tobbi Jens
var í banni og ég aðstoðaði Binna Harðar
Eftir Stefán Karlsson
„Ég man alltaf hvað Valur
hefur gert fyrir mig“