Gerðir kirkjuþings - 1991, Blaðsíða 8

Við fjöllum t.d. ekki um það hugtak, sem mest er haft á orði nú, þar sem er
velferð, út frá sömu forsendum og þeir gefa sér flestir, sem gera það að umtalsefni
eða eru ábyrgir fyrir stefnumótun. En við bendum á það, að fleira stuðlar að velferð,
heldur en það sem talið er í krónum eða vegið í tonnum. Velferð þarf að vera hið
sama og farsælt líf, farsæl tilvera. Velferð rís aldrei undir nafni, ef henni er ekki
samfara mannleg reisn. Við sjáum enga sælu í fátæktinni, eins og skáldið ástsæla
kenndi okkur að syngja í rómantísku kvæði um Dísu í dalakofanum sínum, en við
viljum meta þjónustu samfélagsins á öðrum skálum en þeirra einna, sem telja peninga
og vega tonn.
Við tökum því undir með séra Sigríði Guðmarsdóttur á Súgandafirði, þá hún
kvartaði undan áhrifum neikvæðrar umræðu á sóknarbörnin. Þar hefur skort reisn í
krónuumfjöllun og virðingu fyrir manninum og framlagi hans og vilja, og ekki birtist
aðeins í ytri kjörum, heldur innri líðan.
Hvað kirkjuleg málefni varðar og snúa út á við, eru kirkjulegir aðilar mest í
sambandi við ráðuneyti kirkjumála. Eins og kunnugt er tók Þorsteinn Pálsson við
embætti kirkjumálaráðherra við myndun ríkisstjórnar fyrir hálfu ári. Þorsteinn hefur
ritað um málefni kirkjunnar og sýnt það í verki, aö hann metur störf hennar og framlag
til farsældar einstaklinga. Við bjóðum hann fjarstaddan velkominn til starfa og vonum
og biðjum, að árangur samstarfs megi verða til blessunar fyrir kirkju og þjóð. Verður
framhaldið fundum ráðherra, biskups og þeirra starfsmanna ráðuneytis og biskupsstofu,
sem sérstaklega sinna hinum sameiginlegu málefnum.
En það urðu þeim mun sárari vonbrigði, sem annars var vænst, þegar enn var
höggvið í hinn sama knérunn, og ekki í annað skiptið, heldur hið þriðja. Á ég hér við
tregðu ríkisvaldsins að standa við gerða samninga um skil á hlutdeild safnaða og
kirkjugarða í sköttum. Var gengið svo vel frá þessu sem bestu manna yfirsýn taldi
duga, er ríkið bauðst til að veita hlutdeild í skattheimtu gegn því, að nefskattur legðist
af. Stóð svo árið 1986 og vænkaðist hagur safnaða og garða vel, eins og við höfðum
enga ástæðu til að draga dul á. Enda var samningur ríkis og kirkju einnig til þess
gerður, að söfnuðir gætu betur staðið við skuldbindingar sínar gagnvart
sóknarbömunum og kirkjugarðar orðið til sóma og fegrunarauka vítt um land. Benti
líka allt til þess, að þetta ætti að takast.
En þá gleymdust samningar og hlutverk kirkju, og þeir, sem geymdu fjárins,
skiluðu ekki nema hluta þess, sem kirkjan átti að fá. Þessu var harðlega mótmælt og
varð til þess, að í fyrra fengu sóknargjöld að vera í friði, en kirkjugarðsgjöld skert
áfram.
Við fögnuðum bandamönnum í stríðinu í fyrra og væntum hins sama í ár. En
svo hefur því miður ekki orðið, enda þótt vel vitum viö, að það sem í fyrra bar
auðkenni þjófnaðar, og var kallaður stuldur, er hið sama í ár. Auk þess að fá ekki féð,
svo sem skyldugt er, eru vonbrigðin mikil yfir þeim breytingum, sem geta orðið á
mönnum við að skoða ei lengur mál úr þingsölum við Austurvöll, heldur frá skrifborði
í stjómarráði. Eykur þetta ekki trú á þessi vísindi, sem kallast stjórnmál, en heldur beyg
um, hvaða áhrif þau geta haft á þá, sem þeim sinna.
5