Són - 01.01.2003, Qupperneq 31

UM BRAGHRYNJANDI AÐ FORNU OG NÝJU 31
s v v s v s v
Sig mun fyrst sjálfan blekkja
s v v s v s
sá með lastmælgi fer
Þetta kann að þykja viðeigandi þar sem hljómurinn og stílfærslan sem
fólgin er í því að yrkja bundið fá að njóta sín. En öðrum þykir e.t.v.
ankannalegt að fylgja bragarhættinum svona stíft og kjósa þá heldur
að láta eðlilega hrynjandi málsins njóta sín þannig að áherslan á fyrsta
atkvæðinu í „lastmælgi“ stríði gegn braghrynjandinni. Vel má hugsa
sér að þetta geti gefið góða hvíld frá einhæfri hrynjandi.
Mjög misjafnt er hversu nákvæmlega skáld fylgja bragarháttunum
um að láta textann falla vel að hrynjandinni. Hallgrímur Pétursson og
samtíðarmenn hans ganga oft býsna langt í því að láta mál og brag
stangast á en aðrir eru kliðmýkri — ef svo má segja. Tómas Guð-
mundsson yrkir mjög kliðmjúkt og lætur ris í brag og áherslur málsins
standast eðlilega á eins og vel kemur fram í ljóði hans „Í Vestur-
bænum“:12
Það kvað vera fallegt í Kína.
Keisarans hallir skína
hvítar við safírsænum.
En er nokkuð yndislegra
— leit auga þitt nokkuð fegra —
en vorkvöld í vesturbænum?
Því þá kemur sólin og sezt þar.
Hún sígur vestar og vestar
um öldurnar gulli ofnar.
Og andvarinn hægir á sér.
Ástfangin jörðin fer hjá sér,
unz hún snýr undan og sofnar.
Þessar vísur eru ortar með góðri tilfinningu fyrir hrynjandi hins
talaða máls. Bragarhátturinn hefur þrjú ris og línurnar enda á réttum
tvílið. Risin eiga ekki í neinum vandræðum með að finna sér áherslu-
12 Tómas Guðmundsson (1946:50–51).