Són - 01.01.2003, Blaðsíða 92

EINAR SIGMARSSON92
„formið eitt, hættirnir og rímleiknin á þann veg að hrynjandin ein
lætur stundum í eyrum manns sem nýr tónn í íslenzkri ljóðagerð, —
eða öllu heldur sem endurvakinn þáttur, rammíslenzkur og
sérkennilegur“.4 Andrés Björnsson sagði að Snorri hefði lagt út í
„djarfar tilraunir um nýja meðferð ríms og hátta“ og Guðmundur
G. Hagalín taldi að hann yrði „að hverfa til þeirra forma, sem ein
eiga endurhljóm í íslenzkum hjörtum. Til þess ætti hann ekki að
skorta hagmælsku eða smekkvísi“.5 Hrynjandin er að minnsta kosti
sérstæð og persónuleg, jafnvel nostursamleg eins og síðari
ljóðabækur Snorra vitna um: Á Gnitaheiði (1952), Lauf og stjörnur
(1966) og Hauströkkrið yfir mér (1979).
Fimmta ljóð Kvæða, „Haustið er komið“, hefur löngum þótt völ-
undarsmíð. Bragi Sigurjónsson telur það eitt af fjórum bestu kvæðum
bókarinnar og Þóroddur Guðmundsson kveðst öfunda höfundinn af
því.6 Helgi Hálfdanarson og Páll Valsson hafa áður vikið að efni þess
og anda7 en hér verður það túlkað á annan hátt.
II Í fljótu bragði
Haustið er komið handan yfir sæinn,
hvarmaljós blárrar nætur dökkna af kvíða
og þungar slæður hylja hárið síða,
hárbrimið gullna, er lék sér frjálst við blæinn
og seiddi í leikinn sólskinsrjóðan daginn;
nú sezt hann grár og stúrinn upp til hlíða
og veit að það er eftir engu að bíða,
allt gengur kuldans myrka valdi í haginn.
Hann heyrir stráin fölna og falla, sér
fuglana hverfa burt á vængjum þöndum,
blómfræ af vindum borin suður höf,
4 Elías Mar (1945:76).
5 Andrés Björnsson (1945:117, sjá líka bls. 118). Guðmundur G. Hagalín (1945:152,
sjá líka bls. 151).
6 Bragi Sigurjónsson (1945:175). Þóroddur Guðmundsson (1961:278).
7 Helgi Hálfdanarson (1955:70–72). Páll Valsson (1990:42–43).