Són - 01.01.2003, Síða 57

ÁFANGAR 57
Við sjáum að fyrri hlutinn er hálfur ljóðaháttur en síðan taka við tvær
línur sem gætu verið tvær næstu línur háttarins — en þar lætur Þor-
steinn staðar numið.
Einar M. Jónsson birtir í ljóðinu „Til meistara Kjarvals“ í bókinni
Þallir æði sérstakt afbrigði ljóðaháttar:44
Hug þinn hrifnæman
að hamrinum dró
seiður hins svarta bergs.
Tal tærrar lindar,
hjal huldar, er í hömrum bjó.
Í logadýrð langdægra
við leitandi sveini
brostu blátindar.
Hér er því líkast að inn í miðjan ljóðaháttinn séu settar tvær línur sem
síðan tengjast hinum eiginlega ljóðahætti með rími. Án miðlínanna
tveggja væri hátturinn þannig:
Hug þinn hrifnæman
að hamrinum dró
seiður hins svarta bergs.
Í logadýrð langdægra
við leitandi sveini
brostu blátindar.
Eins og raunar hefur komið fram er stundum ekki svo auðvelt að
greina hinn upprunalega hátt vegna þess að höfundar velja honum
sérstaka uppsetningu sem ekki kemur heim við hefðina. Enn eitt
dæmi slíks er ljóðið „Hafið I“ eftir Kristján frá Djúpalæk:45
Broslegt er hafið
í barnslegri ákefð sinni
að leggja land undir fót
frá upphafi vega
og vera ekki komið
enn
nema aðeins í fjöruna.
44 Einar M. Jónsson (1958:54).
45 Kristján frá Djúpalæk (1975:21).