Són - 01.01.2003, Blaðsíða 80

RAGNAR INGI AÐALSTEINSSON80
ir ortu undir limruháttum á íslensku notuðu ljóðstafi eftir fornri hefð.
Það gerðu Bretarnir ekki enda voru þeir búnir að gleyma öllum regl-
um um ljóðstafi löngu áður en fyrsta limran varð til þar. En Mör-
landinn með sína rímnahefð vildi hafa ljóðstafi á ákveðnum stöðum í
limrum eins og öðrum vísum, annars þóttu hagorðum mönnum þær
ótækar og alls ekki skemmtilegar. Afar forvitnilegt er að skoða hvern-
ig þetta nýja bragform samsamaði sig gömlu stuðlareglunum um leið
og það ruddi sér braut í ríki íslenskra braga.
V Ljóðstafasetning limrunnar
Hagyrðingar sem tileinka sér limruformið hafa komið sér þar upp
ákveðinni hefð fyrir ljóðstafasetningu. Sú hefð byggist á sömu grund-
vallarreglum og annar hefðbundinn kveðskapur íslenskur og verður
hér á eftir gerð grein fyrir þeim reglum.
Fyrst verður fjallað um fyrstu og aðra braglínu. Þar eru langoftast
tveir stuðlar í fyrri línunni og höfuðstafur í fyrsta risi þeirrar síðari.
Hér má líta á dæmi eftir Hrólf Sveinsson. Hann kallar limruna
„Markaðsbúskap“:13
Egill fór vestur um ver
með vélstrokkað tilberasmér
og fékk fyrir það
þegar í stað
hausinn á sjálfum sér.
Einnig geta fyrstu tvær línurnar hvor um sig verið sér um stuðla og
er það talið jafnrétt enda hefð fyrir slíku í íslenskum kveðskap. Jónas
Árnason stuðlaði oft svo í sínum limrum. Hér má líta á dæmi sem
hann kallar „Álitsgerð frá gamalli Tjarnarönd“:14
Þó að álftirnar látum ei linni
í bölvaðri brauðgræðgi sinni,
útum glugga ég heyri
oft hávaða meiri
í blessaðri borgarstjórninni.
13 Hrólfur Sveinsson (1993:9).
14 Jónas Árnason (1994:39).