Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2010, Blaðsíða 69

69
(Guðrúnu Gísladóttur).4 Skelfilegi staðurinn sem Clover gerir að umræðu-
efni og fórnarlömbin týnast í og týna lífinu í er ekki lengur hús eða skógar-
kofi, heldur skip með myrkum rangölum þar sem hættur leynast í hverju
skúmaskoti.5 Vopnin eru einnig gamalkunn, hnífar og hamrar, auk þeirra
eggvopna sem umhverfið býður upp á (bátstjaka og hvalveiðiskutla), en um
morðtæki slægjunnar segir Carol Clover að „nánd og snertanleiki“ skipti
máli, en „[h]nífar og nálar líkt og tennur, goggar, vígtennur og klær eru
persónulegar framlengingar á líkamanum sem sameina árásarmanninn og
fórnarlambið í frumstæðu dýrslegu faðmlagi“.6 Þó að fórnarlömbin séu
ekki á unglingsaldri er dauði þeirra um flest dæmigerður fyrir unglinga-
morðamyndina, nafnið sem slægjan bar stundum á upphafsárum sínum.
Þau eru höggvin með hömrum, skorin á háls, rekin í gegn og afhöfðuð, þar
til að enginn er eftir annar en síðasta stúlkan, en það er sú kvenpersóna
stundum kölluð sem samkvæmt venjunni lifir af árásirnar.7
RWWM fékk víðast hvar sömu óblíðu viðtökurnar.8 Þórarinn
Þórarinsson kallaði hana „þvæld[a] moðsuð[u]“ og „stefnulaust rekald sem
kastast á milli þess að vera eina stundina spennutryllir, flippuð grínmynd
þá næstu og blóðugur splatter þess á milli með þeirri sorglegu niðurstöðu
að hún er ekkert af þessu“,9 á meðan Bergsteinn Sigurðsson lýsti henni
sem mynd sem veit ekki hvað hún vill vera. Bergsteinn segir að hér sé á
4 Flétta RWWM minnir um margt á „tráma-myndina“ (frá framleiðslufyrirtækinu
Troma Entertainment) Mother’s Day (1980, Charles Kaufman, Konudagur) þar sem
morðóða mamman Rose Ross (Beatrice Pons) býr úti í skógi með sonum sínum
tveimur, Ike (Holden McGuire/Frederick Coffin) og Addley (Michael McCleery/
Billy Ray McQuade). Sérstaklega má greina ýmsar tengingar milli kroppinbaksins
Sigga og grótesku sonanna tveggja sem nauða í mömmu sinni þegar þeir velja sér
fórnarlömb úr hópi kvennanna sem þeir ætla að nauðga og myrða. Svo minnir
stærðarmunurinn á bræðrunum í Mother’s Day líka á Tryggva og Sigga.
5 RWWM mætti einnig greina á forvitnilegan hátt í ljósi hryllingssagna sem gerast
um borð í skipum, allt frá Hollendingnum fljúgandi, að hrollvekjum eins og t.d.
Death Ship (1980, Alvin Rakoff, Náfleyið), Ghost Ship (2002, Steve Beck,
Draugaskipið) og Triangle (2009, Christopher Smith, Þríhyrningurinn). Einnig má
líta sér nær og nefna íslensku skáldsöguna Skipið (2006) eftir Stefán Mána.
6 Carol J. Clover, „Karlar, konur og keðjusagir“, bls. 366–367.
7 Um unglingamorðamyndir og síðustu stúlkuna sjá sama rit, bls. 367 og 370–374.
8 Ólafur H. Torfason, kvikmyndagagnrýnandi Rásar 2, var undantekningin í hópi
íslensku gagnrýnendanna. Ólafur gaf henni þrjár stjörnur af fjórum mögulegum
og lýsti henni sem stílhreinni og ágengri spennuhrollvekju „sem markar nýja slóð
í íslenskri kvikmyndagerð“. Sjá „Reykjavik Whale Watching Massacre“, 3. sept-
ember 2009, http:/dagskra.ruv.is/sdu/kvikmyndagagnryni/reykjavik whale watch-
ing massacre reykvsku hvalaskodunar fjldamor/ [sótt 26. júní 2010].
9 Þórarinn Þórarinsson, „Súr subbuskapur“, DV 8. september 2009, bls. 21.
UNDIR HNÍFNUM