Glóðafeykir - 01.11.1972, Blaðsíða 24

24
GLÓÐAFEYKIR
farin. Foreldrum mínum þótti ég of ungur til þess að fara einn út í
heiminn og ég hlítti ráðum þeirra, þótt sjálfan langaði mig til að
fara.
En svo gerðist það, að veturinn 1909 fór Christian Popp, kaup-
maður á Sauðárkróki, til Kaupmannahafnar. Óskaði hann eftir að
Ólafur skólastjóri benti sér á einhverja pilta til starfa við verzl-
anir hans á Sauðárkróki og Hofsósi, en Popp rak þá verzlun á báð-
um þessum stöðum. Skólastjóri nefndi það við mig og annan pilt til
að fara til fundar við Popp, og skvldum við hitta hann á tilteknum
tíma á Hótel Islandi. F.g gerði það og var ráðinn. Hinn pilturinn
kom ekki fyrr en degi seinna og vildi Popp þá ekkert með hann
hafa. Þessi fundur með Popp skipti sköpum um framtíð mína.
Eg fór svo norður með Vestu. Er þangað kom, vissi ég ekki í
fyrstu, hvort ég )TÖi látinn starfa á Sauðárkróki eða Hofsósi. \Tar
fyrsta sólarhringinn hjá Popp í húsi hans á Sauðárkróki, \'illa
Nova. Popp ákvað, að ég skyldi fara til Hofsóss. Taldi meiri nauð-
syn á aðstoð þar, því að þaðan hyrfi maður frá sér með vorinu.
Daginn eftir fór ég svo á bát yfir í Hofsós með þeim Þorvaldi
Sveinssyni og Rjarna Magnússyni á Sauðárkróki. Ólafur Jensson
var verzlunarstjóri Popps í Hofsósi, og var ég starfsmaður hjá hon-
um ásamt Haraldi Sigurðssyni, sem síðar var lengi við verzlunar-
störf á Sauðárkróki, seinast hjá Kaupfélagi Skagfirðinga.
— Og hver voru svo kjörin?
— Það þykir nú sjálfsagt lygilegt í augum ungs fólks nú, en árs-
kaupið var kr. 350,00, auk fæðis, húsnæðis og þjónustu. Ólafur
Jensson lét af verzlunarstjórastörfum hjá Popp er ég hafði verið þar
í eitt ár. Stofnaði hann þá eigin verzlun, ásamt Jóni Björnssyni frá
Ljótsstöðum, en við störfum hans hjá Popp tók Anton Proppé. Störf
mín voru aðallega við bókhaldið og svo við afgreiðslu, þegar á
þurfti að halda.
— Hver var vinnutíminn hjá ykkur?
— Vinnutíminn, já. Þá var nú ekki verið að tala um 8 klst.
vinnu eða 40 stunda vinnuviku. Sá maður hefði ekki þótt með öllum
mjalla, sem ymprað hefði á því. Við urðum að afgreiða viðskipta
mennina bara þegar þess var talið þörf og þeir óskuðu eftir. Ef
lest kom í kauptíðinni kl. 6 að morgni eða seint að kvöldi, þá varð
þegar að afgreiða hana. Annað þótti ekki koma til mála. Sá var
siður Drangevjarfara, að þeir tóku kost sinn á sunnudögum. Við
strákarnir undum því illa og fannst, að á því mætti liafa annan hátt.
Gerðum við því einu sinni verkfall með því að fara burtu úr þorp-