Skagfirðingabók - 01.01.1993, Blaðsíða 28

SKAGFIRÐINGABÓK
fengnari gróðinn en við landbúnaðinn, og er mönnum
reyndar ekki láandi þó þeir vilji sitja við þann eldinn er
best brennur.
Þó mannkraptur sé fremur lítill sem að landbúnað-
inum vinnur, þá væri hægt að vinna svo miklu meira en
gjört er, ef verkfæri þau sem til þess eru brúkuð væru
svo heppilega til þess gjörð sem auðið er.
En vér höfum dæmin fyrir oss í því að á þeim fáu
stöðum þar sem vélar eru notaðar á landi hér ... þá vinna
þær landbúnaðinum stórkostlegt gagn, og þó kostnað-
arsamt sé að koma þeim á fót þá geta þær þó með tím-
anum borgað þann kostnað og meira til ef rétt er á hald-
ið.
í greininni „Loptbáturinn" eru ýmsar vangaveltur um tæknina
og samfélagið:
Eitt aðalskilyrði fyrir velgengni þjóðanna er það að sam-
göngurnar séu sem greiðastar og á sem fullkomnustu
stigi. Mennirnir eru eigi skapaðir til að hver og einn lifi
útaf fyrir sig, heldur er þeim einmitt ætlað að lifa saman
í einu allsherjar félagi, þar sem einn verður alltaf til þess
að uppfylla þarfir og kröfur annars, þó á þann hátt að
honum megi sjálfum að gagni verða. Þannig er einn
maður öðrum ómissandi til þess að líf beggja geti orðið
sem þægilegast og þeir geti sem best notið gæða þeirra
sem þeim eru undir hendur lögð, hverjum fyrir sig.
Síðan útskýrir hann ítarlega lögmál loftbáta sem þá voru nýj-
asta tækni og vísindi og greinir ennfremur frá öðru tækniundri
loftferðanna:
Vilji nú einhver loftfarinn hætta ferðalaginu og hverfa
aftur til jarðarinnar ... þá fleygir hann sér út úr kuggn-
um í svokallaðri fallhlíf sem er búin til úr loftþéttum
dúk og ekki ólík regnhlíf... og kemur hægt og standandi
niður.
26