Skagfirðingabók - 01.01.1993, Qupperneq 38

SKAGFIRÐINGABÓK
dável á harmoniku eins og áður gat og í Jonstrup lærði hann á
fiðlu sem hann notaði við söngkennsluna og lék á heima undir
jólalögin. Jón var enginn sérstakur raddmaður, það var Þor-
björn bróðir hans sem hlaut stóra músíkvinninginn í happ-
drætti litninganna, skæran skagfirskan fjallatenór með tíbrána
úr Tindastóli í tilfinningalitrófinu. Hann var rakið efni í stór-
söngvara en kringumstæður ollu að hann varð söngelskur stór-
bóndi í staðinn. Hann hélt oft einsöngstónleika í Sauðárkróks-
kirkju og víðar við mikla hrifningu.
Snilligáfan er fáum gefin en flestir geta lært að meta tónlist.
Þar lagði Jón sitt af mörkum með því að hlúa að söngnáminu
og þannig skilaði sú virðing og ást sem honum var innrætt
fyrir tónlistinni sér áfram í gegnum söng- og tónfræðikennslu
þúsunda barna. Eitt þessara barna, og eflaust hvað áhugasam-
ast, var Eyþór Stefánsson tónskáld sem kom allæs á nótur úr
söngkennslunni hjá Jóni og segir: „Hann hafði þau áhrif á mig
að ég hélt áfram í þessu."
Árið 1911 voru kennslugreinar Jóns við Unglingaskólann
eðlisfræði, heilsufræði, leikfimi pilta og stúlkna, söngur og
teikning. Síðar kenndi hann teikningu við Iðnskólann eftir að
hann var stofnaður. Kennslutímarnir í líkams- og heilsufræði
þóttu æði framúrstefnulegir og vöktu athygli langt út fyrir
Skagafjörð, sérstaklega kynfræðslan. Fyrir rúmum áttatíu árum
var nánast óheyrt að rætt væri svo opinskátt um slíkt feimnis-
mál, hvað þá að skólabörnum væru sýndar myndir af kynfær-
um karla og kvenna. Þessar kennslustundir voru sér fyrir stelp-
ur og stráka og þegar stelpurnar komu rjóðar og undirleitar úr
sínum tíma biðu strákarnir fyrir utan og baunuðu á þær
óstjórnlega sniðugum bröndurum.
Kjaftforustu piltarnir reyndu að gera sprell úr tímunum og
ganga fram af Jóni með spurningum úr skagfirskum klámvís-
um, einsog hver væri munurinn á stingbelli og sleggjubelli.
Jón lét þá aldrei snúa á sig og útskýrði hvað við var átt. Allt
var þetta samkvæmt nýjustu kennsluaðferðum í anda upplýsinga-
36