Skagfirðingabók - 01.01.1993, Page 61

KENNARINN Á KRÓKNUM
Meðan Sauðárkrókur var kauptún jafngilti oddvitinn bæjar-
stjóra og einhver hefði kannski síður búist við að sjá svo virðu-
legan embættismann skríða inn í allskyns kjallara og ógeðslega
skúra til að eitra fyrir rottur. En í útgjöldum hreppsins var
ekki reiknað með meindýraeyði svo að Jón gerði þetta í sjálf-
boðavinnu og fékk krakkana sína í lið með sér við að útbúa
eiturpakkana. Það var töluverð kúnst og þau máttu til dæmis
alls ekki narta í glænýtt freistandi franskbrauðið sem var vætt
uppúr innihaldi brúnnar flösku úr apótekinu. Reyndar voru
eiturtegundirnar tvær, því það nægði ekki að eitra með ratíni
einu sér heldur varð að fara aðra umferð, eftir hálfan mánuð eða
svo, með ratíníni.
Bestu umbúðirnar til að pakka eitrinu í voru Stjórnartíðindin
vegna þess að venjulegur dagblaðapappír leystist upp. Annars
var nóg til af honum því Jón safnaði hverjum árgangi Morgun-
blaðsins í bunka, batt um og geymdi uppi á háalofti. Maðurinn
sem handskrifaði Fjallfara kunni aldrei almennilega við að
henda lesmáli.
Eftir hreppsnefndarkosningar 16. desember 1934 gaf Jón
ekki kost á sér áfram: „Þannig er þá kommúnisti kominn í
nefndina og ég vil ekki starfa lengur sem oddviti og í minni-
hluta.“
Fyrirmaður mokar skít
Jón var rakið snyrtimenni, vel til hafður og virðulegur, í vönd-
uðum jakkafötum og vesti, með vasaúr í gullkeðju og reffileg-
an gráan hatt. Þó var hann gamall sveitamaðurinn aldrei svo
fínn með sig að hann gæti ekki tekið til hendinni þegar með
þurfti. Allt fram til 1947 hélt hann skepnur og hirti sjálfur
2—3 kýr og jafnmarga hesta. Fyrir gegningar fór hann í „durn-
ana“ eins og hann kallaði gömlu jakkafötin og klemmdi hjól-
reiðaspangir um skálmarnar til vonar og vara svo mýs hlypu
ekki upp fæturna innanundir buxunum.
59