Skagfirðingabók - 01.01.1993, Page 66

SKAGFIRÐINGABÓK
Skakki krossitm
Árið 1913 voru smiðir að setja kúlur á kirkjuturninn og til að
fylgjast með verkinu var Jón þar uppi í fimm tíma þrátt fyrir
að hann fyndi vel fyrir hæðinni: „En lofthræðsla mín hvarf
alveg eftir bæn, og ég fór upp að kúlum alveg allra efst að at-
huga [fráganginn].“ Þessi æfing kom honum vel seinna þegar
það henti að krossinn uppi á kirkjuturninum skekktist í ill-
viðri. Aðrir, og þar á meðal vanir sigmenn úr Drangey, voru
full seinir viðbragðs og hefur sennilega þótt þetta mega bíða
þar til lægði. En Jón gat ekki horft uppá krossinn bera skáhallt
við himininn, tákn kristindómsins vanhelgað.
Þegar það fréttist um Krókinn að Jón kennari hengi utan á
kirkjuturninum í þessu líka veðri og væri að baksa við að rétta
krossinn, dreif að fjölda bæjarbúa til að fylgjast með þessu
líkamlega ef ekki andlega kraftaverki. Hann varð að ríghalda
sér í snörpustu rokunum en tókst ætlunarverkið og komst
klakklaust niður aftur.
Rauða leiðarljósið
Líkt og trúin vísar veg í myrkri sálarinnar svo beindi rauða
ljósið í kirkjuturninum skipum fram hjá hættum í innsigling-
unni. Og sá sem kveikti á altariskertunum fyrir guðsþjónustu,
hann sá einnig um að tendra innsiglingarljósin þegar von var á
skipi. í steyptum stöpli uppi á Nöfum var annað rautt ljós,
bakljósið, og þegar þau bar hvort í annað var stefnan rétt. Þar
efra var ekkert rafmagn svo notast var við steinolíulukt sem
vildi slokkna á í slæmu veðri. Jóni þótti gott að hafa einhvern
krakkanna með sér upp á Móa því þrátt fyrir guðræknina var
hann ekki laus við myrkfælni. Einhverjir mórar og skottur
voru enn á kreiki í dimmum bæjargöngum barnæskunnar, þó
þau hefðu flest orðið að steini þegar rafmagnið kom.
64