Skagfirðingabók - 01.01.1993, Side 67

KENNARINN A KRÓKNUM
í mannskaðaveðrinu mikla 15. desember 1935 voru tveir
bátar ókomnir af sjó og allur bærinn vakti og vonaði að þeir
næðu heilir að landi. Jón fór tvisvar upp á Móa um óveðursnótt-
ina til að kveikja á luktinni. Það hefur verið áhættuför eins og
veðrið var, bóndi á nálægum bæ varð úti á leið heim til sín og
niðri á Borgarsandi þurftu leitarmenn að hafa band á milli sín
til öryggis. Allt kom þó fyrir ekki og bátarnir fórust með sjö
mönnum.1
Spölkorn frá spítalanum
Sólvangur, hús Jóns kennara, stóð næst fyrir vestan spítalann.
Á aðra hönd var Templarahúsið en kirkjan á hina, en ásamt
barnaskólanum voru þetta þau hús sem hann lagði oftast leið
sína í um dagana.
Hvenær sem eitthvert skyldmenni eða kunningi Jóns lagðist
inn á spítalann fór hann til að heilsa upp á viðkomandi og hug-
hreysta. Ef sjúklingurinn lá þar langlegu naut hann nálægðar-
innar við hús Jóns sem skaust oft yfir með fréttir og til að vitja
um ástand og efla baráttustyrk hans. Með sínu opna viðmóti
komst hann oft í kynni við stofufélagana og hélt svo áfram að
líta til þeirra eftir að hinn upphaflegi kunningi var farinn heim.
Þannig þekkti Jón alltaf einhvern á spítalanum.
Fjórtán ára frænka hans fékk illkynjaða meinsemd í fót og
var lögð inn á spítalann. Jón var hjá henni þegar Jónas Kristjáns-
son læknir skoðaði hana og í ljós kom að eina úrræðið, ef hún
átti að lifa, var að taka fótinn af neðan við hné. Hann hug-
hreysti hana eftir bestu getu og var síðan viðstaddur aðgerðina,
bar hana á skurðarborðið og sat svo við rúmið til að stappa í
hana stálinu þegar hún vaknaði með líttþolandi kvalir.
I endurminningum Jónasar Jónassonar útvarpsmanns segir
1 Sjá S'ógu Sauðárkróks, síðari hluta II, bls. 79—87.
5 Skagfirðingabók
65