Skagfirðingabók - 01.01.1993, Qupperneq 69

KENNARINN Á KRÓKNUM
Konan nieð strengjahljððfcerið
Arið 1940, eftir átta ár sem ekkill, einn með börnin, urðu aftur
óvænt umskipti á högum þeirra allra. Það var fyrir eina af
hinum ófyrirsjáanlegu fléttum lífsins að Jón kynntist Rósu
Stefánsdóttur seinni konu sinni, og með henni kom heim í Sól-
vang fyrsta barnabarnið hans. Rósa hafði tekið í fóstur nýfædda
dóttur Björns Jónssonar og langaði til að litla stúlkan kynntist
afa sínum og frændfólki. Voru þau Jón í bréfasambandi vegna
þess en höfðu aldrei hist. Hann dreymir litlu stúlkuna:
I stóru rúmi þar sem var ég og kona sem sér um hana og
segir mér að sjá hvað litla stúlkan er yndisleg. Eg lít á
hana og sé að svo er. Seinna sé ég þessa konu að bera
stórt strengjahljóðfæri er hún á og ætlar að kenna söng
eftir.
Þessi draumur rættist. Þegar þau hittust skömmu seinna
ákváðu þau að ganga í hjónaband og sameina krafta sína við
uppeldi yngri barnanna. I sömu athöfn og hjónavígslan fór
fram var stúlkan litla skírð Geirlaug, hún var sem ellefta barn
Jóns. Upp frá þessu var Rósa harpan sem gaf hinn djúpa tón í
heimilislífinu í Sólvangi.
Jón hélt fast við þá langfeðgavenju ofan úr Gönguskörðum
að bjóða öllum sem leið áttu hjá hressingu. Heimfærð upp á
bæjarlífið á Sauðárkróki þýddi hún sífelldan gestagang og veit-
ingar, jafnvel margsetið borð um helgar. Auðvitað mæddi
þetta mest á Rósu, en sem ráðskona yfir stórum mötuneytum
og hótelum var hún ekki óvön slíku. Hún var útlærður mat-
reiðslukennari frá Ankerhus í Sor0 í Danmörku, hafði kennt þá
grein í nokkur ár og innan skamms lagðist hún á sveif með
bónda sínum á vettvangi skólamála á Sauðárkróki. Hún hóf
matreiðslukennslu við barnaskólann sem ekki hafði verið
kennd þar fyrr, og sá ein um þá menntun í meira en tíu ár.
Vegna kunnáttu hennar var oft leitað til Rósu þegar vandað
67