Skagfirðingabók - 01.01.1993, Síða 75

KENNARINN Á KRÓKNUM
innan um útlenskar plöntur í plastpottum og Ranger sjöundi
sendi myndir beint frá tunglinu.
Til að halda ró og sönsum í þessari hröðu umturnun og að-
lagast án þess að varpa æskuhugsjón sinni fyrir borð þurfti
heilsteypta lífsskoðun, reista á andlegum rökum fremur en efn-
islegum.
Að leiðarlokum
Sumarið 1962 fluttu Jón og Rósa suður til að njóta návistar
barnanna sem bjuggu þar öll, utan tveggja vestanhafs. Hann
var þá orðinn áttræður en ern og beinn í baki og fólki varð
starsýnt á þennan aldna heiðursmann sem virðuleiki og góð-
mennskan lýstu af, á heilsubótargöngu með hatt og silfurskeft-
an staf um vesturbæinn í Reykjavík.
Þrátt fyrir þéttbýlið brá hann ekki þeirri löngu inngrónu
háttvísi að heilsa hverjum þeim sem hann mætti á götu og virt-
ist hafa að geyma sómasamlega manneskju. Þannig gat honum
orðið tafsamt að ganga eftir Austurstræti þar sem líka margir
þekktu hann og staðnæmdust til að skila kveðju eða þakka
gamlan greiða. Hann var sjálfur ófeiminn við að gefa sig á tal
við ókunnuga eins og í Ameríkuferðinni 1953 þegar hann vék
sér að hópi kúreka sem honum þóttu óþarflega hengslalegir
fyrir utan pósthúsið. Þeir réttu hissa úr sér og lyftu höttunum
fyrir þessum „grand old man“ sem var svo einarður að segja sjálf-
um Marlboromönnunum hvernig þeir ættu að bera sig.
Jón hafði hugboð um að hann myndi ekki lifa lengur en tvö
ár fyrir sunnan og það reyndist rétt. Hann lést 21. ágúst 1964,
áttatíu og tveggja ára gamall. Honum hlotnaðist margvíslegur
heiður og verðskulduð viðurkenning fyrir fórnfús störf í þágu
manngildishugsjóna og félagsþroska. Hann var sæmdur ridd-
arakrossi Fálkaorðunnar 1953. Heiðursfélagi í Stórstúku Is-
lands. Heiðursfélagi í Rauða Krossi íslands. Heiðursfélagi í ung-
73