Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1969, Page 113
MÚLAÞING
111
þess, að menn ihafi átt að slá einn d*ag, en ekki skyldir til
að skila ákveðinni spildu. Svo hefir það verið um bænduina-,
sem Stefán Ólafsson prestur og skála í Vallanesi kvað svo
um: ‘ ' f
„Aldrei sá ég 'hann Odd á Grund
einu sinni hræi-a ljá,
á hann horfði ég eyktarstund,
ekki var hann þá að slá.
hinir lítt við haginn undu,
hímdi Stari, en Týri lá“.
Ekki ber skáldið Víkingsstaða-Jóni betur söguna:
„Víkingastaða vaskur Jón
í Vallanesi slær.
hingað kom ha.nn nær fyrir nón
og nagaði þúfur tvær,
tíumarkatrog með spón
hann tæmdi af skyrinu ær,
sá hinn digri synda þjón,
sem hér var í gær“.
Sjálfsagt krítar skáldið heldur liðugt. Þó munu vi.nnubrögð
hafa verið í slakasta lagi og dagurinn stundum tekinn seint.
Hér var um dagssláttumenn að ræða, en eins og áður segir
var teigssláttur algengari og hafa vinnubrögðin þá sjálfsagt
verið skárri. Vísast hafa þessi samskipti ekki alltaf orðið til
að bæta sambandið milli sálusorganans og sauða hans.
Éjg hygg það hafi orðið að fastri venju, er tímar liðu, að
menn slægju ákveðna spildu, ]/2 teig, fyrir dagsslátt.
Fleirum varð kvaðarslátturinn að yrkisefni en Stefáni Ól-
afssyni. Læt ég fljóta hér með þrjár aðrar vísur um þetta
efni.
Sigfús á Skjögrastöðum kvað að loknum teigsslætti að
Hallormsstað:
,,Þessi teigur þykir seigur
þegnum eigurýr.
Orðinn deigur eins og sveigur
er nú veigatýr".