Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2000, Side 83

Þáttur um Vilborgu Einarsdóttur
Hreiðarsstciðir í Fellum, Meðalnes upp í vinstra horni. Ljósm.: sumarið 1995, SGÞ.
kaffisopa og spáði í bolla, helst fyrir ungum
og ógiftum konum og spaugaði eitthvað um
þeirra framvindu. Ef beint var að Borgu
tvíræðum orðum svaraði hún um hæl í
sömu mynt, stutt og sniðuglega, og var þá
ekki allt fínt, eftir því hver viðmælandinn
var. Rósamál var henni töluvert tamt. Hún
kunni heil kvæði og margar vísur sem hún
raulaði við rokkinn og kambana en hafði
litla söngrödd.
Stundum var Borga að klambra saman
vísum en fór heldur dult með og lét ekki
fullorðna heyra en fyrir kom að það runnu
upp úr henni vísur úti í góðu veðri við
okkur krakkana. Hún var af skáldaætt5 og
vildi vanda skáldskapinn en hana vantaði
orðgnóttina held ég. Gísli frændi hennar í
Skógargerði sagði að hún hefði víst ekki
komist í kynni við rímlistina á yngri árum,
en þetta hefði búið í henni, þegar ég fór með
vísur fyrir hann eftir Borgu, en þær voru
fáar því langt var um liðið og ég hafði ekki
vit á því að læra þær þá. Eg efa það ekki að
Borga hefði gefið út ljóðabók hefði hún
verið 50 til 60 árum seinna á ferðinni.
Astríður á Ormarsstöðum var einnig
mikil hannyrðakona og velvirk. Hún var
áberandi horuð og burðalítil að sjá sem
gömul kona. Hún dó á Ormarsstöðum eftir
áramót 1922. Guðmundur Eiríksson dó
einnig á Ormarsstöðum 1927. Þau eru bæði
jarðsett utan við kirkjuna á Asi.
Borga var lág vexti en allvel þrekin, þess
vegna sýndist hún ekki eins lítil þótt
kríkastutt væri. Haft var eftir Oddi
Sölvasyni að „Borga væri ekkert lág á
^Hallgrímur skáld Ásmundsson í Sandfelli var langafi hennar. Ólöf föðursystir hennar var einnig ágætlega skáldmælt.
Benedikt í Hofteigi segir að Helgi afi hennar hafi líka verið skáldmæltur.
81