Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2000, Qupperneq 126

Múlaþing
Magnús Arngrímsson Galtastöðum ytri, Másseli,
Eyjaseli og Hólmatungu. Ljósm. Eyjólfur Jónsson.
Héraðskjalasafn Austfirðinga 97-70-2279.
eins og vant var í húsin til þess að gefa fénu.
Þá var klukkan rúmlega níu. Uti var
sótsvartur norðanbylur og hörkufrost. Lagði
ég leið mína fyrst að Stefánshúsunum og
lauk verkum þar. Þá var mér ljóst að ég
mundi ekki ná til Hringhússins í þessu
aftakaveðri. Ákvað ég þá að sleppa því. En
Langhúsið var það skammt frá að ég vildi
reyna að komast þangað og það tókst mér.
Eftir að hafa lokið verkum í Langhúsinu fór
ég að hugsa ráð mitt um heimferðina. Veðrið
var alveg óskaplegt og ófærðin eftir því.
Eg ákvað þó að freista þess að ná heim
til bæjar. Tók ég þá tréreku í hönd. Það
þótti löngum gott að hafa þær með í slíkum
ferðum og bregða þeim upp til þess að skýla
andlitinu fyrir hríðinni. Lagði ég svo af
stað heim og taldi mig nokkuð öruggan með
að ná heim til bæjar. Bæði var það að leiðin
var ekki löng, svo hitt að ég var þarna
þaulkunnugur, enda uppalinn á Galta-
stöðum ytri.
Einhvern veginn fór það svo að ég fann
ekki bæinn að þessu sinni. Ég þóttist vita
að gangan væri orðin óeðlilega löng, þrátt
fyrir ófærðina og veðurofsann. Ég sneri því
við og gerði tilraun til þess að finna Lang-
húsið aftur en fljótlega sá ég þó að það
mundi ekki takast, nema þá fyrir hreina
tilviljun. Hugsaði ég nú ráð mitt og taldi
réttast að fara sem skemmst því ég hlaut þó
að vera mjög skammt frá bænum. Eftir
nokkra umhugsun ákvað ég að grafa mig í
fönn eða láta skefla yfir mig þar sem ég var
kominn. Og það gerði ég með aðstoð rek-
unnar. Þá mun klukkan hafa verið nálægt
tvö um daginn. Svo var hríðin hörð að ekki
voru tiltök að gera sér snjóhús heldur gróf
ég aðeins holu og lét svo fenna yfir mig.
Heldur þótti mér þröngt um í fönninni því
að hríðin lamdi snjóinn svo þétt saman. Ég
notaði rekuna til þess að halda opnu gati
upp úr fönninni og reyndi alltaf að hafa
frjálst um handleggina svo að ég gæti
haldið gatinu opnu. Hafði ég því nægjan-
legt andrúmsloft en fætumir festust svo að
þá gat ég varla eða ekki hreyft. Leið svo af
dagurinn og kvöldið kom. Enn var sama
stórhríðin og hélst hún alla næstu nótt. Af
og til rak ég rekuna upp um gatið og fann þá
vel hvað veðrið tók í rekublaðið. Ég mun
hafa smádottað þegar leið á nóttu en aldrei
lengur í einu en eins og fuglsblundur væri.
Þegar kom fram undir hádegi næsta dag
fann ég með rekunni að veður var tekið að
lægja. Fór ég þá að stækka gatið á snjó-
gröfinni en þá var snjórinn svo samanþjapp-
aður að fótum mínum að ég gat ekki hreyft
þá. Samt tókst mér að brjóta ofan af mér
snjóþekjuna enda var hún ekki þykk. Gat
ég þá risið þannig upp að höfuð og herðar
komust úr fönninni en fætumir vom fastir.
Veður var nú að ganga niður og sá ég heim
124