Jón á Bægisá - 01.09.2003, Síða 7

Ókunn írönsk skólastúlka
Dúkkan mín, broddgölturinn minn og ég
í morgun þegar ég vaknaði sá ég að dúkkan mín var orðin eineygð. Ég leita
um allt að auganu en finn það hvergi nokkurs staðar. Ég treð tyggigúmmíi
upp í augntóftina og klíni svo lit á það. Ég glenni sundur varirnar á
dúkkunni og helli mat ofan í hana. Seinna tek ég af henni aðra löppina og
næ þar matnum út. I gær keypti ég ögn af mat fyrir peninga sem ég hafði átt
að nota til þess að kaupa blýant. Ég geri gat þar sem naflinn var. Svo helli ég
matnum í munninn á dúkkunni. Þá kemur hann út um opið á maganum.
„Ég er ekki kjúldingur, eða er það?“ segir dúkkan undrandi.
„Það veit ég ekkert um,“ segi ég með sannfæringarkrafti. Vesalings
broddgölturinn horfir öfundaraugum á þegar ég er að mata dúkkuna. Það
er til einskis þó að ég geri gat á trýnið á honum, það kemst enginn matur
í hann. Ég hugsa að hann deyi úr hungri áður en yfir lýkur.
I dag setti ég dúkkuna og broddgöltinn ofan í töskuna innan um bæk-
urnar, eins og ég er vön. (Ég nota plastpoka í staðinn fyrir skólatösku.)
Einn daginn vafði ég skólabækurnar inn í koddaver en þá hlógu krakkarn-
ir í skólanum að mér.
Kennslukonan er að tala við okkur. Þá heyri ég kjökrið í dúkkunni, ég
gægist undir borðið og opna plastpokann. Ég sé þá að broddarnir á
broddgeltinum hafa stungist inn í kinnina á dúkkunni. Ég færi hana til í
pokanum. Þegar ég rétti úr mér, þrífur kennslukonan í hnakkann á mér,
snýr á mér hausnum og hellir sér yfir mig með skömmum og svívirðing-
um og skipar börnunum að endurtaka skammirnar yfir mér.
Þegar ég er komin heim heyri ég að dúkkan og broddgölturinn eru að
hafa yfir skammirnar frá börnunum. Ég festi á þau band og hengi þau á
hurðarhúninn. En þau lifa það af, það gera þau alltaf. Kennslukonan er að
fara með okkur í reikning. Þá sting ég höndunum ofan í bókapokann og
byrja að rekja upp garnið úr skyrtunni minni, ég ætla að nota það í hár á
dúkkuna. Birtist þá ekki kennslukonan. Svo hrifsar hún af mér dúkkuna
og broddgöltinn og læsir þau niður í skúffu í kennarapúltinu. Ef dúkkan
mín hefði verið með hár hefði þetta auðvitað aldrei komið fyrir.
á óföœp/já — Þegar stri'ð að stríðinu verður
5