Jón á Bægisá - 01.09.2003, Síða 9

Dúkkan mín, broddgölturinn minn og ég
strik. Hann þykist vera að búa til mynd af stiga. I nótt þegar allir eru sof-
andi heyri ég einhver læti frammi á gangi. Ég opna augun og horfi á hann
án þess að hann verði þess var. Broddgölturinn er þá að líma stigann, sem
hann hafði teiknað, á vegginn og reynir svo að klifra upp eftir honum.
„Hvað ertu að gera? Snautaðu inn í rúm og steinsofnaðu,“ segi ég og
bölva honum í sand og ösku.
„Ég ætlaði að komast upp til tunglsins,“ svarar hann. Þarna sérðu hvað
hann er vitlaus; himinninn er hátt yfir okkur, í að minnsta kosti fjögurra
metra hæð.
í dag fór mamma í „Cehellomon“ (Eins konar minningarathöfn sem fer
fram 40 dögum eftir andlát náins ættingja). Mig langar mikið til að
halda Cehellomon fyrir dúkkuna mína eða broddgöltinn. En þau deyja
aldrei. Ég sleit fótinn af dúkkunni minni og klippti hann í tætlur og
fleygði þeim í götpræsið. Dúkkan situr hérna hjá mér og horfir sorg-
mædd á lufsurnar þar sem þær fljóta burt, ein af annarri. Ég sé undireins
eftir þessu en nú er fóturinn horfinn. Ég eyði næstu þrem dögum í að
tálga á hana tréfót.
„Þið verðið öll,“ segir kennarinn, „að skrifa á blað hvað pabbi ykkar gerir
og koma með blaðið í skólann á morgun.“ Þegar ég kem heim spyr ég
mömmu hvaða starf pabbi hafi. Hún andvarpar þungt.
„Hann átti litla kerru sem hann fyllti af tyggigúmmíi og súkkulaði og
seldi það svo úr vagninum. Hann varð að vinna við þetta, það var það eina
sem hann gat gert, af því að hann var bæði blindur og máttlaus. Annars
hefði hann aldrei sætt sig við það.“
Þá dettur mér í hug dúkkan mín. Ef ég hugsaði ekki vel um hana yrði
hún að selja tyggigúmmí.
Þegar ég er ein heima fer ég niður í kjallara og skoða vagninn hans
pabba. Ég held á honum út. Það er breitt yfir hann. Ég tek teppið ofan af,
og þá kemur í ljós súkkulaðistykki, nokkur karamellubréf og skiptimynt.
Ég fer afitur inn, finn fötin hans pabba og fer í þau. Þau eru allt of stór á
mig. Svo kalla ég á dúkkuna og broddgöltinn. Á eftir förum við í búðaleik
þangað til mamma kemur heim. Þegar hún sér okkur fer hún að skæla, ríf-
ur í hárið á sér og öskrar á mig. Hún færir mig úr fötunum hans pabba.
Ég verð snortin og augun í mér fyllast af tárum. Dúkkan og broddgöltur-
inn fara líka að gráta.
Mikið vildi ég gefa til að ég væri orðin strákur.
Um nóttina fæ ég martröð. Ég sé pabba í draumnum. Annar fóturinn á
honum er úr tré og í staðinn fyrir annað augað er komið tyggigúmmí. Það
á .dOœýf/riá — Þegar stríð að stríðinu verður
7