Jón á Bægisá - 01.09.2003, Blaðsíða 13

Dúkkati min, broddgölturinn minn og ég
„Hver lokaði þig inni í búrinu?“ spyr ég svölu sem hefur verið teiknuð á
töfluna efitir að allir voru farnir út úr stofunni.
„Málarinn greip mig á flugi og lét mig hingað. Svo málaði hann grind-
ur utan um mig,“ svarar svalan kjökrandi.
„Ég las einu sinni bók um ísfugl sem glennti sundur búrið og komst
þannig burt,“ segir svalan við mig.
Daginn eftir sé ég að rimlarnir eru bognir og svalan er flogin sína leið.
Kennslukonan kallar á húsvörðinn og spyr: „Hefúr þú nokkuð verið að
krota á töfluna?“ Hann horfir undrandi á hana og neitar því.
„Líttu þangað,“ segi ég við hana og bendi á himininn. Allir snúa sér
við og horfa á staðinn sem ég bendi á en þar má sjá svartan depil sem
fjarlægist. Kennslukonan horfir öskureið á mig undan gleraugunum. Svo
dregur hún hugsunina út úr hausnum á mér og lokar hana inni í búrinu.
„Þú hefur alltof fjörugt ímyndunarafl," segir hún. Og hugsun mín
flýgur strax út úr búrinu með bognu rimlunum. Þá lemur kennslukon-
an mig hundrað sinnum á lófana með reglustikunni.
Sonur nágranna okkar er í fangelsi. Móðir hans grætur svo sárt að allir í
hverfinu komast við. Ég fer til hennar og spyr: „Viltu fá gott ráð?“
„Já,“ svarar hún .
„Son þinn vantar ekkert annað en svölu og ísfugl. Þau geta bæði bjarg-
að sér úr fangelsi með því að beygja rimlana,“ segi ég.
Daginn eftir, þegar ég kem heim úr skólanum, tek ég eftir kind sem búið er
að slátra samkvæmt lögmálinu. Ég heyri strák sem stendur þar hjá segja
háum rómi: „Já... Og ég rak stengurnar svona langt inn, alveg þangað til...“
Fyrir framan skólann okkar standa menn með byssur. Þeir eru allir mjög
reiðir. Unglingur liggur í göturæsinu, það er blóðpollur kringum hann.
Augun eru galopin og stara upp í himininn en þar má sjá hvíta dúfu sem
fjarlægist stöðugt. Ég geng að unglingnum og snerti hendurnar á honum.
Þær eru ennþá heitar. „Hypjaðu þig burt, stelpukrakki," segir einn af
byssumönnunum dimmri röddu. Ég skelf af hræðslu. Ég fer til mannsins
og hvísla lágt í eyrað á honum:
„Drapstu hann?“ Hann lítur á mig. Augun fyllast af tárum og hann snýr
sér grátandi undan. Tárin koma líka fram í augun á mér.
Þegar ég er komin heim mála ég grátandi mann með byssu. Ég mála líka
ungling sem flýgur með tveimur bláum vængjum upp yfir skýin.
Ég brýt grein af tré. Hún líkist byssu. Dúkkan mín og broddgölturinn eru
á vappi í kringum mig.
á Æœýálá - Þegar stríð að stríðinu verður
ii