Jón á Bægisá - 01.09.2003, Síða 14

Ókunn írönsk skólastúlka
„Stoppið þið,“ skipa ég þeim. Fyrst verða þau hissa, en þegar þau sjá
byssuna hlaupa þau burt. Ég skýt á eftir þeim og þau detta bæði niður.
Veslingarnir. Þegar ég ætla að jarða þau eru hendurnar á þeim ennþá heit-
ar, alveg eins og á unglingnum. Hendurnar á honum voru ennþá heitar
þegar hann var grafmn.
I dag kemur konan sem á húsið inn til okkar. Mamma fer að skjálfa af
hræðslu og sendir mig út í búð eftir kökum handa konunni. Hún brosir
og fer að skrafa við mömmu. Ég bið þá konuna um að bretta upp ermina
og hún gerir það. Þá sting ég hana allt í einu með broddgeltinum og hleyp
svo burt. Hún stendur á fætur og lemur mömmu í brjóstið með krepptum
hnefa og minnir hana á að hún hafi ekki borgað neina leigu í þrjá mánuði.
Svo nær konan sér í lurk og ætlar að berja mig en fmnur mig hvergi því ég
hef falið mig bakvið tré og bíð eftir að hún fari burt.
í dag fékk ég einkunnabókina mína. Mikið hafði ég beðið kennarann heitt
að leyfa mér að komast upp úr bekknum. Móðir mín ákveður að samgleðj-
ast dóttur sinni með því að fara með mér í skemmtigarð bæjarins.
„Viltu koma í rauðan skemmtigarð," segi ég bænarrómi við mömmu.
„Rauðan garð,“ segir hún undrandi. „Hvað áttu við með rauðum
garði?“ Ég stappa niður fótunum af óþoiinmæði og sest svo niður.
„En allir garðar eru grænir,“ segir hún og snýr upp á eyrun á mér. Ég tek
hana trúanlega og labba áfram. I garðinum ætla ég að fá mér vatn að
drekka, en kraninn er ekki skrúfaður, heldur á að ýta á hann og ég veit ekki
hvernig á að fara að því. Ég spyr dúkkuna og broddgöltinn en þau vita það
ekki heldur. Þá fýkur í mig: „Það er til lítils að vera að senda ykkur í skóla.
Þið bara stækkið og blásið út en getið ekki einu sinni náð vatni úr krana!“
„En elsku mamma,“ segir dúkkan, „mig hefur aðeins einu sinni dreymt
um skemmtigarð og hann var allt öðruvísi en þessi hérna. I honum voru
öll trén og líka grasið rautt. Ég drakk ekkert vatn þar.“ Þarna sjáið þið
hverskonar ómerkilegur lygalaupur dúkkan er. Mamma mín er nýbúin að
segja að það séu bara til grænir garðar. „Þið eruð varla mjög þyrst, svei ykk-
ur.“ Ég bölva þeim og lem þau með trjágrein. Strákdrullusokkur, sem er
þarna nærri, hendir boltanum sínum í bakið á mér. Ég sný mér öskuill að
honum og hvessi á hann augun:
„Djöfulsins betlarastelpufíflið þitt,“ hrópar hann til mín. Ég hefni mín
með því að stinga gat á boltann með broddgeltinum.
„Fordekraða, heilalausa burgeisabarn," kalla ég á móti og held svo áfram
að leika mér. Svo förum við aftur til mömmu. Vesalings mömmu! Hún er
sofnuð með höfuðið niðri á bringu. Ég legg hendurnar um hálsinn á henni
12
á jO/'/y/.já — TIMARIT ÞÝÐENDA NR. ~J / 2003