Félagsbréf - 01.12.1959, Side 13

FÉLAGSBRÉF
11
þessa hér af því einu, að nú má það vera oss nokkurt umhugsunarefni, að'
við þessar aðstæður væðist Magnús svo andlega á þessum árum, að hann
gerist sá snillingur máls og tungutaks, sem ljóðaþýðingar hans síðar bera
vitni um, og svo fjölmenntaður og víðlesinn í bókmenntum að undrum
sætir. Mér er það fullkomin ráðgáta hvenær honum vannst tóm til þess
náms og þeirrar þjálfunar, sem þar liggur að baki.
Því það var mála sannast um Magnús, að allt nurlaraeðli var honum
mjög fjarri og hann virtist að minnsta kosti ekki fara neitt nurlaralega
með tíma sinn. Það kom meira að segja fyrir, að hann sóaði honum stór-
mannlega. Og hér kem ég að einum eðlisþætti Magnúsar, sem ekki verður
framhjá gengið, ef skilja skal manninn og lífsverk hans. Hann var ákaflega
töfrandi persónuleiki, stórbrotinn, stórlátur, beinskeytur og þunghöggur,
ef í það fór, en allra manna glaðværastur og ljúfastur, undir niðn
tryggðatröll, hæverskur og tildurslaus og hrókur alls fagnaðar í kunningja-
hópi, glampandi af andlegu fjöri og fyndni. Hann var aufúsugestur hvar
sem hann kom og hvarvetna boðinn og velkominn til hófs, þar sem setja
skyldi augnablikshátíðasvip á tilveruna. Slíkum mönnum getur orðið taf-
samt á köflum, að því er virðist — og þó mun hitt sönnu nær, að á slíkum
stundujm séu þeir sízt iðjulausir. Þeir eru þá að draga að sér lífsskyn og
reynslu og einatt að æfa sig í þeirri fimi tungutaks og hugsunarskerpu, sem
síðan þykir höfuðprýði á vcrkum þeirra. Ég fullyrði, að þannig var því
farið um Magnús Ásgeirsson.
Og þó er bezt að taka það fram, að Magnús var enginn samkvæmismaður
í venjulegri merkingu. Við reyndum stundum að draga hann með okkur á
dansleiki og í samkvæmi. Honum hundleiddist það allt. Hann virtist aldrei
njóta sín í fjölmenni. En hann var óviðjafnanlegur í fámennum hópi, ekki
sízt ef veig var á skálum. Og ég tók eftir því þegar á stúdentsárum okkar,
að hann átti málvini og kunningja fjölmargra meðal eldri menntamanna,
sem við hinir höfðum engin kynni af. Þrátt fyrir afdráttarlausa einurð sína
og mjög oft undansláttarlausa og jafnvel hlífðarlitla bersögli, var Magnús
ákaflega vinsæll maður. Því ollu persónulegir töfrar hans og sérkennilegar
gáfur. Þetta kom mjög vel í ljós á Alþingi, þar sem Magnús þó skipaði aug-
Ijósa undirtyllustöðu. Enginn þingritari átti svo marga vini og kunningja
meðal þingmanna sem Magnús, á meðan ég var þar kunnugur innan dyra.
Og marga vissi ég þá þingmenn, bæði úr hópi lærðra manna og ólærðra,
sem þótti prýði og fagnaðarauki að Magnúsi í sínum hópi, ef þeim datt