Félagsbréf - 01.12.1959, Síða 15

FÉ-IAGSBRÉF
13
Magnús farið að njóta dálítillar viðurkenningar á fjárlögum vegna þýð-
inga sinna og bókmenntastarfa. Og alveg er mér það efalaust mál, og
byggi það á persónulegum kynnum og viðræðum við ýmsa þá, er þar áttu
hlut að máli, að framan af árum var það vissulega fremur að þakka vin-
sældum Magnúsar og þeim sérkennilega og minnilega iþokka, sem hann
bauð af sér í kynnum, en almennum skilningi þingmanna á bókmenntagildi
þessara starfa hans og því að þarna var snillingur að rekja af sér reyfarnar
og brjótast íram á við til merkilegs þroska. En aðstoð var þetta samt, sem
skylt er að viðurkenna og þakka og ekki sízt þegar þess er gætt, að allt
of mörgum stundum sinnar allt of skömmu ævi varð Magnús að verja til
þess að bæta úr brýnustu nauðsynjum, og þá vitanlega á kostnað þeirra
hugðareína, sem bezt féllu ,að hæfileikum hans. Og ég held, að ég geri
honum ekki rangt til, þó að ég segi, að búskapur allur og umsýsla í þrcngíi
merkingu, var honum mjög ófallin, enda víðsfjarri áhugamálum hans og
listrænum markmiðum. Monum hætti til að líta á allt þess háttar sem
borgaralegt smánudd, því að liann var í eðli sínu boheme og um leið of
ráðríkur til þess að geta þolað ulanaðkomandi öflum að draga mörk urn
persónulegt svigrúm sitt. Mönnum af þessari gerð er árekstrahætt, að
minnsta kosti ef þeir eru ekki fæddir með gullskeið í munninum. Og
Magnús slapp ekki við sársauka þessarar óþjálu sambúðar við veröldina
og borgaralegt samfélag. En það var gifta hans, að' hann var svo mikill
af sjálfum sér og vitur að þessir árekstrar gerðu hann ekki beiskan, smá-
munasaman eða sýtinn, gerðu hann livorki hrjúfan ákomu né þröngsýnan.
Þeim sló inn og urðu honum hluti þeirrar sárkeyptu, mannlegu reynslu sem
átti sinn drjúga þátt í því að ljúka upp skilningi hans á mörgum þeim
meistaraverkum, sem hann tók til meðferðar. Vera má að þetta blasi hvergi
svo augljóslega við, sem í kvæðinu um fangann eftir Oscar Wilde, sem
út kom 1939. Það skilar því listaverki enginn á framandi tungu svo meist-
aralega sem Magnús Ásgeirsson hefur kveðið það á íslenzku, nema hann
hafi mætt höfundinum sjálfum á refilstigum undirdjúpanna og lifað þá
þjáningu einn og utangarðs við öryggi samfélagsins, sem er kveikur þessa
stórbrotna vierks.
Árið 1941 verður mikil og gifturík breyting á högum Magnúsar Ásgeirs-
sonar. Það ár gerist hann bókavörður bæjarbókasafnsins í Hafnarfirði og
sama ár kvæntist hann síðari konu sinni, Önnu Guðmundsdóttur, sýslumanns