Félagsbréf - 01.12.1959, Síða 20

18
FÉLAGSB RÉF
Gunnar Gunnarsson 1938, allmargar smásögur valdar af mikilli smekk-
vísi, sem birtust í safninu: Sögur frá ýmsum löndum, — og fleira, sem hér
er ekki rúm að telja.
Magnús ætlaði sér engan hlut á þessu sviði, hvorki um kynningu erlendra
bókmennta, né hitt að sýna, hversu slíkt mætti vinna. Þetta voru ígripa-
störf, en þó flest með því nærgætnislega snilldarhandbragði, sem Magnúsi
var eiginlegt. Þýðingin á Svartfugli er t.d. á ýmsa lund mjög merkilegt verk.
Svartfugl er töfrandi bók frá hendi Gunnars Gunnarssonar, svo sem við-
urkennt er. Það er í henni undir fáguðu og hnitmiðuðu yfirborði dulúðig-
ur seiður, sem skref fyrir skref þokar oss með síra Eyjólfi nauðugum, til
þess að lifa losta og kvöl óumflýjanlegra örlaga Steinunnar og Bjarna,
fagnaðarfyllingu þeirra og óútmálanlega þjáningu. Þetta er met í verki
Gunnars Gunnarssonar, hnitmiðað, tjáð á kyrrlátan hátt, ofsi sjálfra fjör-
brota blóðsins haminn í járnviðjum kunnáttu og gkrharðrar einbeitni. F.n
þetta er líka allt í verki Magnúsar — þýðingunni. Og hefur raunar oftar
en einu sinni orðið mér íhugunarefni í þá átt, hvort það sé ekki dálítið
fölsuð orðmynt, sem vér látum renna úr vasa í vasa, að ekki sé auðið að
þýða svo, að þýðingin skili frumverkinu. Jú, þetta má vissulega takast.
Þýðing getur orðið jafngild á sína tungu frumverkinu, þegar allar góðar
ástæður eru fyrir hendi. Hún getur svo sem orðið lakari, nóg eru dæmi
þess. Og hún getur orðið betri. Þannig er t.d. þýðing Magnúsar á Ferfi til
Islands eftir W. H. Auden (Isl. nútímalýrik 1949). Það er miklu betra
kvæði og innilegra listaverk en frumkvæðið. Orsökin er sú, að þar þýð:r
íslendingurinn og snillingurinn Magnús Ásgeirsson það sem útlendingur-
inn og snillingurinn Auden kveður um ísland og lánar honum um leið í
verkið alla samlifun sína við sögu, örlög og tímabundið ásigkomulag þjóð-
ar vorrar, skilar dálítið hrokafullri glettni Audens algjörlega trúlega á
íslenzku, en gerir um leið hverja hendingu dýpri, breiðari og mýkri af
innri samlifun sjálfs sín við þessa þjóð, sem Auden er að kveðja jatn
fáfróður um hana og hann kom. Sama máli finnst mér gegna um kvæði
Nordahls Griegs Á Þingvöllum, tileinkað Ragnari Jónssyni. Kvæði Griegs
er stórfenglegt, víðfaðma og fagurt. Svo er og þýðing Magnúsar, en hun
dregur arnsúg af margra kynslóða reynslu í þessu landi, sem jafnvel hinn
skyggni, norski gestur gat ekki haft og verður fyrir vikið dýpra verk og
fundnara. Mörg dæmi slík ætla ég, að finna megi í ljóðaþýðingum Magnusar.
Og svo eitt að lokum: Magnús Ásgeirsson, maðurinn, persónan, var meiti