Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 25

FÉLAGSBRÉF
23
eftir jarðarför stúlkunnar. Lítið atvik, sem Andrés hafði áhyggjur af; snögg-
ur grátur Ásmundar tvisvar við vinnu úti á túni, óvæntur og óðara horf-
inn aftur. Grátur, sem Ásmundur hafði ekki hugmynd um. Svo liðu nokkrar
vikur. Þá var Ásmundur í skemmu að smíða stól handa Halldóri litla
Andréssyni. Þegar hann kom ekki í mat, fór Andrés að sækja bróður sinn,
og kom að honum, þar sem hann stóð annars hugar og var búinn að
skemma slólinn. Hann hafði skorið rauf í stólsetuna þversum með spor-
járni, hlykkjótta, kantskakka, gerða skjálfandi fingrum, hann sem annars
var manna handstyrkastur. Andrés leiddi bróður sinn í bæinn og lét
hann hátta. Ásmundur gerði það, rólegur og annars hugar, en eftir tvo
daga fór hann á fætur og var jafngóður. Þó bar svo til í seinni tíð, að hann
lét sér mjög annt um útlit sitt, var svo katthreinn og nosturssamur, að ekki
var einleikið. En enginn hélt það sjúkleika, nema sá einn, sem verið hafði
vitni að því, sem á undan var gengið.
Þegar þeir feðgar höfðu dvalizt í fimm daga í Sofnhól, fengu 'þeir loks-
ins málið. Enda mátti það ekki tæpara standa, því þeir höfðu ákveðið að
leggja af stað hcimleiðis næsta morgun. Um kvöldmat impruðu þeir á því,
að þeir ættu sitthvað ósagt við þá bræður, og einkanlega Ásmund. Þeim
var því vísað í stofu og bræðurnir settust gegnt þeim. Og nú stóð ekki á
talandanum:
Við erum mestu klaufar, hóf karlinn máls, þess vegna erum við hér.
Ég reyndi einu sinni að smíða laup, sagði stráksi og brá vinstri hendi á
loft, þá missti ég framan af þumalfingri. í annað sinn ætlaði ég að smíða
orf handa pabba, en það varð litlu lengra en ljárinn, og hællinn kannski
lengstur.
Ég get aldrei rekið nagla í spýtu, sagði karl. Þar er helzt hún,
Guðborg mín dytti að tréverkinu. Þegar allar hurðir eru af hjörum í bæn-
um og keröldin fallin í stafi og fjósið orðið að einum bás, þá tekur hún
til hendinni. Það er nú meiri völundurinn, hún Guðborg mín. En ég get
hlúð að grösum og gróðri, það get ég.
Og það er ekkert gott að vinna hjá okkur, sagði stráksi, þó hjúin fái
nógan mat og húsin séu hlý og björt og jörðin öll hæg, rennislétt og þurr,
þá eirir enginn hjá okkur. Það er af því við erum jafn miklir klaufar til
orðs og æðis.