Félagsbréf - 01.12.1959, Blaðsíða 26

24
FÉLAGSBRÉF
Eigi ég engan að styggja, væri mér sæmst að þegja, sagði karl. Margati
er ég manninn búinn að missa úr vistinni fyrir klaufaskap til munnsins.
En ég get hlúð að gróðri. Ég þríslæ túnið mitt.
Og við eigum vænsta féð í sveitinni, sagði strákur, og flórkliprur sjást
ekki á kúnum, og ekki er ég hræddur um tþú rækist á féð okkar í rúböggum
eða ullarhafti, eins og við sáum hér uppi í dal.
Ég á enga kind í rúböggum, sagði Andrés kaldranalega.
Gættu þín til munnsins, sveinstauli, sagði karl. Enn sver hann sig í ætt-
ina, strákskömmin. En kýrnar mínar bera ekki milli lieys og grasa, Sofn-
hólsbóndi, það læt ég aldrei henda.
Þið hafið sannarlega eitthvað að státa af, sagði Andrés.
Nei, sagði strákur, það er ekki mikið. Aldrei hef ég getað smíðað skeifu,
og þess vegna ríð ég lánshesti. Og pabbi missti augað þegar hann reyndi
einu sinni að tálga hagldir. En við eigum svolítið af peningum. helzt af
því við kunnum að spýta út selskinn. Þar að auki erum við feðgar ekki
illa lyntir. Það er kannski af því við erum svo miklir klaufar.
Nú varð nokkur þögn, unz karl hóf máls á ný.
Við höfum nokkrum sinnum gengið upp í dal og skoðað rafstöðina ykkar;
það er nú meira mannvirkið.
Til eru þau meiri hér í sveitinni, sagði Andrés.
Og hverjir smíðuðu stöðina ykkar? spurði strákur.
Það gerðu þeir faðir minn og Ásmundur, sagði Andrés. Ég greip ekki i
það nema í tómstundum.
0, þetta er völundarsmíð, sagði karl.
Mamma segir þú sért ekki síðri föður þínum heitnum, sagði strákur við
Ásmund.
Ég var handlangari hjá honum, sagði Ásmundur með hægð.
Við höfum handlangara, sagði karl.
Til hvers? spurði Andrés.
Til að smíða rafstöð, sagði karl. Hún Guðborg vill fá rafmagn í nýja
bæinn.
Ásmundur leit á þá til skiptis.
Hver er sá handlangari? spurði hann.
Kauði, sagði karl og benti á strákinn.
Ég get lagt tvær spýtur í kross ef mér er sagt hvernig eigi að gera það,
sagði strákur, og ég þekki fjögurra tommu borðvið frá sextommu, ef þeir