Félagsbréf - 01.12.1959, Blaðsíða 31

FÉLAGSBRÉF
20
Það fara nú fæstir í skóna hans Gutta, sagði karl, það er að segja: í reikn-
ingsskóna.
Þá sagði Andrés:
Smíðaði bróðir minn rafstöðina?
0, já, munaði ekki um það, sagði karl, og var ekki frá verki einn ein-
asta dag.
Og húsin?
Hann er dverghagur, sagði strákur. Þeir koma af næstu bæjum til að
sjá hann vinna. llann þarf ekki tommustokk, hann sér lengd hverrar spýtu
upp á sexlándutommu. En hann hefur alltaf góða handlangara.
Hverja?
Okkur.
Hvar er Ásmundur?
Karl skellti á læri sér og leit á strák.
Ekki er því á okkur logið, sagði hann ávítandi, auðvitað vill gesturinn
heilsa upp á hann bróður sinn.
Aulabárðar, aulabárðar, sagði strákur, en komdu nú.
Haiín tók strikið austur að húsinu með stóru dyrunum og hratt upp
hurðinni. Andrés gekk í húsið og skaut strák aflur fyrir sig. Undir glugg-
anum stóð Ásmundur við hefilbekk. Hann leit upp og brosti. Svipur hans
var heiður, klæðaburður snyrtilegur. Kringum hann við veggina var fullt
af smíðisgripum, borðum og stólum, en á miðju gólfi stóð eldhúsinnrélt-
ing. Hann gekk á móti bróður sínum glaður í bragði, en þegar hann ávarp-
aði hann, mátti heyra að hann var hrærður:
Bróðir minn, sagði hann, kominn svona langan veg að sækja mig heim.
Léttur í bragði fylgdist Andrés með bróður sínum og feðgunum heim í
bæ. Þeir mættu tveim snáðum í dyrunum, á að gizka á öðru og þriðja ári,
og héldu báðir á rellum, sem þeir hröðuðu sér með út í goluna. Þegar þeir
voru setztir í stofu, komu mæðgurnar og heilsuðu glaðlega. Líney, kona Ás-
mundar, var frískleg stúlka, svipmild eins og móðir hennar. Hún hafði gló-
bjart hár, og hendur hennar voru fallegar, tennurnar skjallhvítar og augun
skær eins og í barni. En þrátt fyrir glaðlegt yfirbragð var kvíði í augum
hennar.
Þegar þeir bræður urðu einir, sagði Andrés:
Ég kom til að forvitnast um hagi þína, af því þú skrifar mér alltaf svo
stutt bréf. En nú sé ég að þér líður vel.