Félagsbréf - 01.12.1959, Síða 35

SIGURÐUR JÓNSSON frá Brún:
L J O Ð
Gola, sem þaut í ffreinum,
grátittlingur, er söng,
bugur á renningsbáru
bættu mér dægur löng.
Ilmur af heitu hrossi
hreif mig og vakti þrá
til þess að kjá við, kjassa,
klappa og dunda hjá.
Svo var það óbrotið oftast
allt það, sem gladdi mig bezt,
cinfalt sem liögg af liófi,
liljómur frá rekinni lest.
Fjúkandi lokka í föxum,
fljótandi tögl á streng
sveipuð í silfur vatna
só ég enn hvar sem ég geng.
Stórlirí ðar utl it.
Bofar í snæblikað háloft með hríða rúnum,
herskarar fyrstu élja merki sín reisa,
kófgráar fram af klettóttra tinda brúnum
kveldriður haustsins langfextum göndum þeysa.
Dunar í eyrunum ásareið frostvinda strangra
andartak blækyrrt, en norður frá veltur að skriðan
hrammabreið óvættur, liöfundur falljökla langra,
hlakkandi, hvæsandi, grenjandi stórhríðariðan.
Nú verður fróðlegt að frétta hve harðlega stríða
frostinu móti og taka vel áttir að húsum
mörvaðir gorhrútar, aldir í óhófi víða,
eins livort frá neyddum var traðgefið ellcgar fúsum.