Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 55

FÉLAGSBRÉF
53
inn á andliti mínu. En ég gekk beint til hans og sagði: „Þegiðu!“ og ég
hlýt að hafa sagt það mjög lágt og illilega, því hann þrýsti höfðinu niður
á milli herða og greip báðum höndum fyrir andlitið. Ég neita því ekki að
það vakti mér vissa ánægjukennd. Maður skyldi ekki halda að það geti
sært sjálfsvirðingu fullorðins manns þó barn hlæi að honum fyrir að
vera í náttfötum á matmálstíma, en ég get ekki hugsað mér neina aðra
skýringu á því að ég varð skyndilega svo reiður. Ég flutti þögn inn í borð-
stofuna, illa og óttaslegna þögn, svo settist ég í hægindastólinn og lyfti
blaðinu upp fyrir andlitið.
Á forsíðunni stóð þetta um stríðið á Spáni:
„... .Margt kvenna og barna og gamalt fólk hafði haldið kyrru fyrir í
bænum í þeirri trú, að sigurvegararnir mundu sýna hlífð, en jafnskjótt og
bærinn var tekinn, var þetta fólk rekið saman á torginu eins og hjörð hús-
dýra, og vélbyssuskothríð var beint að því. Ofan af fjallstindinum gátum
við fylgzt með sjónarspilinu, þetta var eins og að horfa inn í helvíti Dantes.
Litlu börnin leituðu skjóls undir pilsum mæðra sinna, en það kom þeim
að engu haldi. Skothríðin hélt áfram þangað til enginn var eftir uppi-
standandi. .. . “
Um morguninn hafði ég lesið þessa sömu grein og ekki látið hana hafa
nein áhrif á mig, ég var í þann veginn að renna gegnum hana án athygli
núna líka, en ég stöðvaðist við en />að kom þeim að engu haldi. Ég sá allt
í einu börnin standa undir pilsum mæðra sinna. Það var hræðilegt, ég
brenndi mig á blaðinu og sleppti því. Ég hugsaði um Pétur lávarð sein
óskaði eftir fallegu, litlu líki, ef til vill átti auður Péturs lávarðar með
persneskum teppum og Sévres-postulíni rót sína að rekja til tinnámu á
Spáni. Ef til vill var Pétur lávarður einn þeirra sem vonuðu að stríðið
drægist á langinn, kannski hafði hann nú þegar útvegað sér nóg af falleg-
um, litlum líkum. En sjálfur var ég heldur ekki alveg án sakar, ég las
hugsunarlaust um þessa atburði, ég gleymdi þeim. Þegar slíkir hlutir
gerðust, var þá ekki alveg sama hvort ég hefði atvinnu eða ekki, hvort ég
lifði eða dæi, allt sem mig varðaði þýðingarlaust? Ég fann hjá mér löngun
til að ganga til konunnar minnar og þrýsta henni að mér. Ekki segja neitt,
bara þrýsta henni að mér. Ég var í raun og veru óttasleginn.
Og samt sem áður hélt stríðið áfram milli mín og einu manneskjunnar
sem ég átti, það hélt áfram þrátt fyrir ótta minn. Konan mín kom inn með