Félagsbréf - 01.12.1959, Síða 56

54
FÉLAGSBRÉF
hafragraut drengsins, hún setti diskinn harkalega á borðið og kallaði á
drenginn og batt pentudúkinn um hálsinn á honum. Ég tók blaðið aftur
og breiddi það út, við sögðum ekkert hvort við annað. Konan mín gekk
út í eldhúsið, stríðið hélt áfram þar frammi með litlum óblíðum skellum
og skarkala.
Drengurinn sat við grautinn án þess að gera honum skil — ég hafði
gætur á honum yfir röndina á hlaðinu. Ef til vill gat hann í raun og veru
ekkert borðað, ef til vill var hann reiður við mig og beitti þeirri hefnd sem
honum var til tæk. Eitthvað knúði mig, ég settist beint fyrir framan hann
við borðið, ég sat grafkyrr og starði óaflátanlega á hann. Drengurinn þoldi
'það stundarkom, síðan sleppti hann skyndilega skeiðinni, það fóru drættir
um andlit hans. „Þú grenjar ekki,“ sagði ég mjög lágt, „þú borðar!“
Drengurinn píndi upp í sig einni skeið, hann barðist við að renna henni
niður, það heyrðist frá honum hljóð sem ekki boðaði gott. „Reyndu
bara að kasta upp,“ sagði ég. „Þú skalt rétt reyna það!“ Ég hafði ekki fyrr
sleppt orðinu en hafragrauturinn kom til baka, allt hrast fyrir honum,
hann kokaði og hóstaði, slím og hafragrautur frussaðist um rauðblátt
andlit hans. Ég fann til afskaplegrar ánægju, loksins sleppti ég öllum tök-
um og hataði sjálfan mig og konu mína og vælandi krakkann, sem sat
þarna og gubbaði. Ég stóð dólgslega á fætur. En drengurinn stökk sam-
tímis ofan úr sínum stól og hljóp tryllingslega út í eldhúsið, „mamma!....
mamma!“ hann vafði örmunum um kné hennar og faldi andlitið í pilsinu.
Ég komst aðeins til dyranna, þar stanzaði ég. Þegar ég sá hann standa
þarna með andlitið grafið inn í pilsið hennar, gat ég ekki annað en hugsað
til barnanna í bænum á Spáni. Ef ég væri nægilega sljór og hatursfullur,
Og ef einhver önnur rödd gæfi mér skipun um það, gæti ég þá legið aftan
við vélbyssu og. .. .og. .. . ?
Ég gekk til haka inn í borðstofuna og settist í sæti mitt við borðið. Ég
hafði æðaslátt í gagnaugunum, ég kreppti hnefana og gnísti tönnum. Mig
langaði út að taka þennan krakka og gefa honum þá ráðningu sem hann
þarfnaðist. Nei, ég ætlaði að fara, fara mína leið og aldrei framar koma
heim aftur, þá gætu þau haft það eins og þau vildu. Og bak við þetta allt
vissi ég upp á hár, að þetta var ekki annað en venjulegt taugaveiklunarkast
vegna þess ég hafði allan tímann barið höfðinu við stein og fólk hafði
virt mig fyrir sér liátt og lágt og ég vissi ekki hvernig ég ætti að útvega