Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 58

56
FÉLAGSBRÉF
Hún hafði þröngvað sér inn á mig, og nú var hún eitruð og andstyggileg
vegna þess ég vann mér ekki inn peninga. Peninga, sagði hún, peninga,
peninga, peninga. Og jafnvel þó ég færi mína leið, þá léti hún mig ekki
í friði, hún mundi siga lögfræðingi á mig: peninga! Hvers vegna gat ég
ekki orðið veikur og dáið frá henni og peningum hennar og peningum? —
Og undirniðri vissi ég stöðug að þetta var aðeins taugaveiklunarkast, og í
raun og veru hugsaði ég ekki svona.
£g sat lengi í þessu horni. Myrkrið dansaði um tíma eins og svört ryk-
korn fyrir augum mínum og kyrrðist, liatrið í mér sökk eins og botnfall.
I raun og veru hafði ekkert sérstakt gerzt. Maður nokkur bak við skrif-
borð hafði virt mig fyrir sér hátt og lágt, síðasti maðurinn bak við síðasta
skrifborðið í röðinni — ég hafði misst stjórn á mér og reynt að komast frá
því með blekkingum, og þegar það heppnaðist ekki hafði ég reynt tauga-
veiklunarkast. Og svo hafði konan mín tekið svolítið í mig, hún var neydd
til að gera það, við vorum ekki þannig stödd að maður hennar hefði efni á
taugaveiklunarkasti. Ég sat afhjúpaður og skammaðist mín og var hálf kalt,
ég sá hvernig ástatt var með mig. Ástandið var ekki gott. Ég hafði ekki
lengur samúð með neinum, ég speglaði mig í óhamingju annarra til þess
að finna ofurlitla huggun, ég notaði allt það hræðilega sem gerðist í heim-
inum til þess að hefja mig upp úr minni ómerkilegu mæðu. En einn
súpudiskur gilti í mínum augum meira. Þannig hafði ég ekki verið áður,
en þannig var ég orðinn, og ef þetta ástand héldist nógu lengi, yrði ef til
vill að lokum hægt að nota mig sem verkfæri til að drepa. Kannski og
kannski ekki, en þegar ég hugsaði um þá breytingu sem nú þegar var
orðin á mér, þorði ég ekki fullkomlega að neita því. Mér var kalt og ég
skammaðist mín, ég var mjög hræddur og einmana. Og samt sem áður
óskaði ég aðeins að ég fengi leyfi til að halda áfram að sitja hér aleinn,
ég vonaði að konan mín kæmi ekki inn til mín. Hingað til hafði ég skynjað
samband mitt við hana sem staðfast hellubjarg djúpt undir öllu því sem
gerðist, nú sat ég hljóður í myrkrinu og fann hvernig einnig þetta bjarg var
byrjað að riða. Það var ekki farið að reka enn þá, síður en svo, en það
riðaði lítilsháttar í straumnum. Og ég heyrði strauminn hringja eins og
litlar bjöllur, eins og litlar upptypptar öldur sem gutla við ís, ég sá fyrir
mér rennu af blágrænu vatni, sem hægt breikkaði. Ég hafði aldrei áðui
verið svo hræddur. En jafnvel þó hún kæmi, mundi ég samt sem áður ekki