Skagfirðingabók - 01.01.2010, Blaðsíða 34

34
SKAgFirÐingABóK
Árni „kaldi“ var af Akranesi, dugn­
aðar garpur, en stundum hafður að
spotti vegna einfeldni sinnar. Þá var
Pétur nokkur, Vestur­Húnvetn ingur,
frá Litla­Bakk a að mig minn ir. Hann
gat kastað fram stöku þegar mikið lá
við. Ekki má svo gleyma gullfallegum
ráðskonum og bílstjór um, sem vita­
skuld var sérstök virðing arstétt, enda
kvæntust tveir þeirra ólof uðum ráðs­
konum og sá þriðji sótt i sér skagfirska
blómarós niður í Vallhólm.
Síðan voru kúskarnir. Það voru
stráklingar, ég held flestir úr reykja­
vík. Varla gat heitið að ég kynntist
þeim, því að þeir fóru heim til sín í
skóla fljótlega eftir að ég kom. Mig
rámar þó í að í þeim hópi væru
Matthía s johannessen, Steingrímur
Hermannsson og Bjarni guðnason.
Þegar ég kom nú á Skarðið um vorið
1943 kaus ég að fara í flokk Egils. Þar
þekkti ég flesta. Sumir voru gamlir
vinir og skólabræður, svo sem þeir
bræður jóhann og Hilmar Péturssynir
frá Steini á reykjaströnd, sem verið
höfðu með mér í unglingaskólanum á
Króknum. Við þá bast góð vinátta,
sem ég hygg að aldrei hafi rofnað, þó
að vík hafi verið á milli á seinni árum.
Síðar bættist yngsti bróðirinn í hóp­
inn, Kristján. Allir urðu þeir bræður
mektarmenn í Keflavík syðra, hver á
sínu sviði. Þeir voru synir Pét urs
Lárussonar bónda á Steini og konu
hans, Kristínar Danívalsdóttur.
En raunar var það annað sem hafði
hvað mest áhrif á að ég kaus flokk
Egils. Svo var mál vaxið að þangað
vantaði „grautarkokk“. Þó að ég væri
að vísu ekki þaulvanur eldamennsku
fannst mér þjóðráð að bjóða mig fram
til þessa embættis. Að vísu hafði það
ekki gerst áður að unglingur sæktist
eftir því. En ég var ólatur og sá fram á
auknar tekjur, tvo eftirvinnutíma á
dag. Það myndi koma sér vel til að
fram fleyta sér næsta vetur. Starf graut­
arkokksins var í því fólgið að vakna
klukkan fimm á hverjum morgni.
Byrj a á því að kveikja upp eld í kola­
eldavélinni og elda hafragraut handa
öllum flokknum, 20–30 manns. Búið
átti að vera að elda og leggja á borð og
hafa graut og slátur til reiðu klukkan
sjö. Þá var gengið á öll tjöld, þau barin
heldur ómjúklega utan og menn vakt­
ir: „grautur, graut ur!“ Menn spændu
síðan í sig grautinn og örkuðu út í veg
klukkan 7:40. Kokksi varð eftir til að
þvo upp, leggj a saltfisk í bleyti,
höggv a kjöt, skúra gólf, hreins a kamr a
og sitthvað fleira. Klukkan átta vakti
hann ráðskonurnar – og voru þá
barsmíð arnar á tjaldið held ur mýkri
og rómurinn mildari. – Þær komu að
öllu heitu og hreinu og tóku að smyrja
brauð og undirbúa hádegisverð og
bakstur. um níuleytið fékk graut­
arkokkur kaffi og vel úti látið bakk elsi
og hélt síðan út í veg með fullar fötur
af brauði, sem hann deildi út meðal
manna. Það hét „kúskabiti“ og átti
víst upphaflega að vera einung is auka­
biti handa kúskagreyjunum, en þegar
hér var komið nutu þess all ir. Síðan
stundaði kokkur sína vega vinnu eins
og allir hinir.
Vinnu lauk klukkan sjö á kvöldin.
Eftirvinnutímar voru tveir. grautar­
kokkur fór venjulega klukkutíma fyrr
til að hjálpa ráðskonunum. Yfirleitt
höfðu menn matast um áttaleytið. Þá
höfðu þeir yngri oftast einhvern
gleðskap í frammi, fóru í fótbolta eða
þess háttar. En ég var þá venjulega