Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.1997, Blaðsíða 33

framúrskarandi þessi fundur þín vegna var. Enginn
hefur nokkru sinni orðið vitni að svipuðu.“
Mérféll ekki þetta uppnúm. Frœgðin skelfdi mig.
En mér var það gleði ef fjölskylda mín naut þess.
Daginn eftir fundinn skrifaði Pop: „Mannamót
hafa verið í allan dag í ýmsum salarkynnum hérna.
Lávarðar og jarlar, biskupar og athafnamenn hafa
verið á ferðinni út og inn. Verkafólk ekki síst,
Florence, ])að eru þínir bestu vinir. Þú ert dáð og
elskuð, og okkur hlýnar um hjartarætur að finna
kærleikann og velvildina sem allir bera til þín.
Fjármunum er safnað um allt England, og mín kæra,
það verður áreiðanlega meira en andvirði armbands
eða tekönnu!“
Þegar ég heyrði um þessa þjóðargjöf óskaði ég
eftir að myndaður yrði sérstakur sjóður. Eg vonaði
að síðar, þegar ég hefði náð kröftum á nýjan leik,
vœri hœgt að nota hann til að mennta hjúkrunar-
fólk.
Hugmyndin um slíkan sjóð fékk mjög góðar við-
tökur um allt land. Auðvitað voru einhverjir því and-
snúnir, einkum á meðal lækna og herforingja sem
höfðu verið á Krím og fáeinna yfirstéttarkvenna.
„Þetta er eingöngu hégómi og uppáfinning,“ skrifaði
lafði Palmerstone. „Iijúkrunarkonurnar eru ágætar
eins og þær eru. Þær drekka ef til vill svolítið, en
vesalings manneskjurnar, þær verða auðvitað dauð-
þreyttar af að sitja vakandi allar nætur.“
En þess háttar yfirlýsingar voru ekki vinsældar. 1
Manchester hélt Stanley lávarður umtalaða ræðu:
„Raunveruleg hugprýði er svo sjaldgæf að við getum
ekki varið fyrir okkur að láta hana liggja í þagnar-
gildi. Á heilli öld hefur ekki verið hugprúðari mann-
eskja í öllu Englandi, já, jafnvel allri Evrópu. Hvergi
í heiminum, og allra síst hér í Englandi, er það
auðvelt að hefjast handa við verkefni sem ekki hefur
verið unnið að áður. Að fara sínar eigin leiðir, í trássi
við Guð og menn, gegn siðum og venjum, ])vert á
allar hefðir og móti almannavilja! Ekkert okkar veit í
raun og veru hversu sterkum höndum vaninn hindur
okkur fyrr en við reynum að slíta þau bönd.“
Hin konunglega fjölskylda studdi fjársöfnunina
og Florence naut ])ess heiðurs að fá persónulegt bréf
frá drottningunni. Hún skrifar meðal annars:
„Með ]>essu bréfi sendi ég yður hrjóstnál sem vott
um hið mikla og hlessaða starf yðar. Það er von mín
að þér berið hana til vitnis um ])akklæti mitt og
viðurkenningu. Þegar þér verðið aftur komnar heim
yrði ]>að mér óblandin gleði að mega eiga þess kost að
kynnast konu sem verið hefur öðrum konum jafn
verðugt fordæmi og þér hafið verið. Yðar einlæg,
Viktoría drottning.“
Brjóstnáhna hafði sjálfur drottningarmaðurinn,
Albert prins, hannað. Það var kross heilags Georgs í
demöntum, gulli og rauðu smelti og umhverfis í hók-
stöfum: Krím - Sælir eru miskunnsamir.
Ég bar nœluna nokkrum sinnum, vegna her-
mannanna, liún var ekki síður þeim til heiðurs.
Svo rann upp sá dagur þegar seinasti hermað-
urinn og síðasta hjúkrunarkonan voru farin frá
Skutari. Að heiman kom fjöldinn allur af uppástung-
um um hvernig Florence skyldi haga heimför sinni.
Ríkisstjórnin vildi senda herskip eftir henni sem gæti
flutt hana heim á virðulegan hátt. Þetta hoð af-
þakkaði Florence samstundis.
Síðan hófust alls konar vangaveltur heima.
Hvenær er hún væntanleg? Hvar mun hún fyrst stíga
fæti á enska grund? Borgarstjórinn í Dover taldi að
það hlyti að verða þar og hóf þegar margvíslegan
undirbúning, en borgarstjórinn í Folkestone, í næsta
nágrenni, taldi að hún myndi koma þar að landi.
Orðrómurinn sveimaði um og margar nefndir unnu
af kappi. Heima á Lea Hurst átti að reisa sigurboga,
hornaílokkur að spila og vagn sem nágrannar ætluðu
að draga sjá um að koma henni alla leið heim.
Fanny og Pop skrifuðu: „Eigum við að hitta þig í
París? Hvernig viltu sjáll' að þetta verði? Hérna híða
allir með öndina í hálsinum.“
Allt var þetta vel meint en sjálf vildi ég að
heimkoma mín yrði í kyrrþey.
*
Heimförin varð allt öðru vísi en flestir höfðu gert
sér í hugarlund. Hinn 28. jiilí fóru þær Florence og
Mai frænka um horð í skip í Konstantínópel sem átti
að sigla til Marseille. An þess að hafa látið nokkurn
vita skráðu þær sig með allri leynd á far])egalista sem
Frú Smith og dóttur. Frá Marseille fór Mai beinustu
leið heim en Florence var eina nótt í París hjá
Clarkey.
Daginn eftir fór ég til Lundána og dvaldist fá-
einar hljóðar stundir í klaustrinu hjá móður Ber-
mondsey, sem liafði verið dugandi hjúkrunarkona og
mér mjög kœr.
Síðdegis hélt Florence svo för sinni áfram ein með
lestinni norður eftir til Derbysskíris. Frá brautar-
stöðinni hélt hún síðan heimleiðis fótgangandi.
Þetta sumarkvöld var lítið eitt farið að rökkva. I
setustofunni á Lea Hurst sátu foreldrarnir, Fanny og
Wen og systirin Pop og drukku kvöldteið. Þau ræddu
um það sem tók huga þeirra þá stundina: Flo,
hvenær og hvernig mundi hún koma heiin?
Þá sjá þau smávaxna dökkklædda veru koma
gangandi eftir heimreiðinni. Það var Florence.
Endurfundirnir voru ólýsanlegir og yfirþyrmandi ...
Fljótlega harst fregnin um að Florence væri komin
heim til Lea Hurst. Klukkurnar í litlu þorpskirkjun-
ni tóku að hringja og þar var haldin hljóðlát })akkar-
og bænastund. Það var allt og sumt.
Mér fannst ég veik og að niðurlotum komin.
Iiugur minn og hjarta dvaldist hjá öllum hermönn-
unum, börnunum mínum, í grafreitunum á Krím. Eg
hafði svo litlu til leiðar komið en ég var Guði þakklát
fyrir að hafa vísað mér þann veg sem ég átti aðfara.
Tveir síðustu kaflar sögunnar verða birtir í
nœstu tveimur blöðum.
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA S.TBL.73.ÁRG. 1997
281