Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.2001, Blaðsíða 21

Skortur á hjúkrunarfræðingum til starfa
Vilborg: Ég held að þar verðum við líka að huga að því að
eitt stærsta mál, sem við stöndum frammi fyrir núna, er
hvernig við getum fjölgað hjúkrunarfræðingum. Við getum
sagt: Sumt af því sem hjúkrunarfræðingar gera í dag geta
aðrar stéttir gert, en af hverju ekki hjúkrunarfræðingar?
Það er að minnsta kosti ekki ver komið í þeirra höndum?
En hvernig getum við fjölgað í stéttinni?
Anna: Mig langar að tala um þennan samfélagshjúkr-
unarþátt sem ég held að sé framtíðin fyrir mjög marga
hjúkrunarfræðinga og kannski er það einmitt leiðin til að fá
fleira fólk til hjúkrunarstarfa. Það er ekki endilega víst að
það henti ungu fólki í framtíðinni að vera í þessu hefð-
bundna sjúkrahúsumhverfi og þess vegna held ég að við
eigum að markaðssetja hjúkrun mjög fljótt sem sam-
félagshjúkrun. Það kemst enginn nær einstaklingnum en
hjúkrunarfræðingurinn eins og Vilborg var að segja og
enginn á jafnauðvelt með að komast inn á heimili fólks. Við
erum þegar farin að flytja sérhæfða hjúkrun inn á heimili
fólks og við eigum að markaðssetja okkur á þann hátt.
Ásta: Varðandi skort á hjúkrunarfræðingum, hann er
stöðugur. Við sjáum að það er aukin þörf fyrir hjúkrunar-
fræðinga innan kerfisins, hjúkrunarfræðingar munu taka á
sig aukin hlutverk, t.d. ráðgjöf gagnvart fólki. T.d. var
umræða um það um daginn að fólk leitaði mun fyrr til
heilbrigðisþjónustunnar en áður og það skýrði aukna
aðsókn í heilbrigðisþjónustuna. Er það vegna þess að fólk
er veikara? Nei, þröskuldurinn er lægri. Þannig hefur
skapast ákveðið svæði þar sem þörfin er fyrir ráðleggingar,
þarna er svið sem hjúkrunarfræðingar eiga að beina
sjónum að.
Valgerður: í þessu sambandi hefur verið talað um
símahjúkrun og tæknin veitir okkur ýmsa nýja möguleika.
Sjúklingar eða skjólstæðingar heilbrigðisþjónustunnar eru
t.d. orðnir mun betur upplýstir en þeir voru og oft þurfa
þeir eingöngu smáráðleggingar. Og þeir geta leitað sér
upplýsinga um ótalmargt á netinu.
Herdís: Þegar Ásta talar um að hjúkrunarfræðingar
geti kannski ekki alltaf skilgreint störfin sín, þá er það þetta
sem ég kalla hinn hjúkrunarfræðilega samhljóm hjá hjúkr-
unarfræðingum. Þegar maður hittir erlenda hjúkrunarfræð-
inga þá finnur maður þennan samhljóm sem byggist á
grundvallarviðhorfum hjúkrunar.
En mig langar að tala um tæknina og hvernig við sem
hjúkrunarfræðingar getum markaðssett tæknina og komið
okkur inn í þessa tækniumræðu alla, netið eins og
Valgerður var að tala um hér áðan. Vilborg var að segja að
við getum sem hjúkrunarfræðingar komið inn á öll heimili.
Ég held að við verðum líka að þróa einhverja tækni sem
hægt er að nýta inni á heimilunum. Á SSN-þinginu í
Færeyjum var t.d. sýnt hvernig verið var að útbúa efni á
netinu fyrir fólk þar og því kennt hvernig það stendur t.d.
upp úr rúmi og ýmsar aðrar hreyfingar. Við eigum ekki að
hlaupa í burtu frá tækninni, við eigum að gera okkur
gildandi og koma með nýjar hugmyndir um hvernig við
getum þróað hjúkrun á tækniöld.
Vilborg: „Ég sé mikla möguleika i hjúkrun í framtíðinni,
ojg möguleika sem við sjáum ekki einu sinni fyrir núna.
Ég heid, að í íslensku samfélagi, skipti mjög miklu máli
að hjúkrunarfræðingar standi saman. Það skiptir
einnig miklu máli að þeir standi með öðrum stéttum,
nýti sér samvinnu við annað fólk og aðrar
heilbrigðisstéttir og aðra samfélagshópa. “
Sigríður: Mér finnst þegar við erum að tala um hvað
hjúkrun sé sterk, hvað við komum víða við og hvað verkin
okkar séu mikilvæg, að í því felist ákveðið ofmat á stöðu
okkar. Við erum svolítið lokaðar í okkar heimi. Við getum
velt fyrir okkur: Hvers vegna veit fólk ekki hvað við erum
að gera? Það er ekki vegna þess að við séum svo
sýnilegar í öllu, fólk hefur ekki nægilega skýra mynd af
störfum hjúkrunarfræðinga. Okkur vantar fyrirmyndir og
hefur vantað í hjúkrun frá því ég byrjaði í námi. Þegar ég
var ungur hjúkrunarfræðingur fann ég ekki fyrirmynd í
hjúkrun eða hjúkrunarfræðingi fyrr en í meistaranámi í
Bandaríkjunum. Þá hitti ég allt í einu konu sem hafði þessa
breiðu, miklu sýn. Allt í einu fannst mér ég skilja um hvað
hjúkrun snýst. Hugmyndafræði hjúkrunar hefur ekki komist
nægilega vel til skila.
Við erum annars vegar að tala um mikinn skort á
hjúkrunarfræðingum og ný hlutverk sem við erum að
takast á við og hins vegar erum við að tala um að við
viljum líka halda í gömlu hlutverkin. Hvernig ætlum við að
gera hvort tveggja? Erum við tilbúnar til þess og höfum við
áhuga á því? Varðandi skortinn, þá hafa verið lagðar fram
margar tillögur um hvernig best verði á honum tekið.
Þessar leiðir hafa ekki verið nýttar nema að litlu leyti. Það
eru líka svo margir aðrir möguleikar í boði fyrir ungt fólk.
Þegar við vorum að velja okkur ævistarf þá var ekki um
svo margar starfsgreinar að velja, menn gátu orðið læknar,
lögfræðingar, prestar og svo hjúkrunarfræðingar. En núna
erum við í samkeppni við ótal leiðir sem ungt fólk getur
: 101
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 2. tbl. 77. árg. 2001