Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.2001, Blaðsíða 19

hendi á ákveðinni einangrun þegar námsbrautin verður
deild í háskólanum, ég tel mikilvægt að við séum vakandi
til þess að koma í veg fyrir það.
Anna: Ég held að námsbrautin hafi verið einangruð.
Og mér finnst næstum því eins og námsbrautin hafi komið
út úr skápnum við það að verða deild. Mér finnst mjög
áberandi hvað meira er horft til deildarinnar nú en náms-
brautarinnar áður. Ég held við eigum að grípa þetta tæki-
færi sem við höfum til að styrkja deildina enn betur í því
hlutverki sem hún hefur því hún var virkilega, eins og ég
skynja síðustu árin, svona að lokast inni í sér innan lækna-
deildar. Ég hef ekki áhyggjur af því að háskólasjúkrahúsið
reyni að gína yfir öllu. Við höfum frekar á undanförnum
árum verið að reyna að losa okkur við þjónustu vegna
þess að við höfum reynt að skilgreina bráðasjúkrahúshug-
takið, hvaða þjónustu við eigum ekki að veita og hvaða
þjónustu við eigum alveg skilyrðislaust að veita. Ég held
það sé t.d. ekki síður skylda háskólans og hjúkrunarfræði-
deildarinnar í þessu tilviki að semja við aðrar heilbrigðis-
stofnanir um menntunarleiðir fyrir hjúkrunarfræðinga.
Sigríður: Já, ég er sammála Önnu varðandi þetta. Mér
finnst hjúkrunarfræðideildin standa frammi fyrir mjög
spennandi tækifærum í dag um að verða sýnilegri og
sanna sjálfstæði sitt. Ég tek undir með Ragnheiði að eitt
mikilvægasta hlutverk hennar er að búa nemendur undir
framtíðina og þar þarf deildin og við sem stétt að vera
vakandi. Ég held við séum annars vegar í erfiðu og flóknu
samfélagi að marka okkur sem stétt og hjúkrunarfræð-
ingar og þá erum við um leið að takast á við alla þá erfið-
leika og tækifæri sem konur og hjúkrunarfræðingar standa
frammi fyrir. Hins vegar erum við hluti af miklu stærri heild
og þurfum að gæta okkur að missa ekki sjálfsmynd okkar.
Það hefur mikið verið rætt um að vinnufyrirkomulag innan
heilbrigðisþjónustunnar muni að miklu leyti snúast um
teymisvinnu og samvinnu og það að deildarmúrar muni
falla eða mörk á milli eininga muni hverfa og þarna er mjög
mikilvægt fyrir okkur að gæta okkar.
Ásta: Það er sérstakt fagnaðarefni að námsbrautin er
orðin deild. Það skapar líka ákveðin verðmæt tækifæri að
deildin er að byggja upp sína sjálfsmynd á sama tíma og
verið er að gera ákveðnar breytingar á stjórnkerfi spítalans.
Háskólasjúkrahús eykur tengingu milli deildarinnar og
sjúkrahússins og við það gefast mikil tækifæri sem við
höfum þegar haft nasasjón af. Það eru t.d. kennarar í
hjúkrunarfræðideildinni sem hafa verið með stöðu inni á
spítalanum og þeim mun fjölga hér eftir og þannig opna
hjúkrunarfræðideildina sem mér hefur einmitt þótt frekar
einangruð.
Grundvallarviðhorf hjúkrunar
Kristín: Mig langar að taka upp það sem Sigríður sagði
hér áðan, ég er svo sammála henni um framtíðina varð-
andi þetta þverfaglega samstarf. Mér hefur fundist það
einstaklega gefandi og gaman að vera hjúkrunarfræðingur
í svona samstarfi því maður kemur með sérstök viðhorf.
Ég held að í slíku samstarfi skipti mestu máli að maður hafi
skýra sýn á framlag hjúkrunar. Sigríður talaði um sjálfs-
mynd hjúkrunarfræðinga. í því sambandi tel ég að það sé
mjög mikilvægt að við höfum ávallt skýra sýn á framlag
Anna: „Ég held við séum að mörgu leyti með
gamaldags viðhorf í stéttinni. Og þessi stétt er svo lítið
áhættusækin, hún er svo lítið nýjungagjörn að ég held
það hái okkur. Það er kannski þess vegna sem við
erum ekki komin lengra með samfélagshjúkrunina, við
höfum bara ekki þorað að fara með hjúkrun út úr
stofnununum. “
hjúkrunar innan heilbrigðiskerfisins. Hjúkrun á rætur í
umönnunarstörfum, það er að aðstoða fólk, að hjálpa fólki
sem hugsanlega skortir þrek, færni, þekkingu eða jafnvel
vilja til að sjá um sig og til að efla eigin vellíðan. Hjúkrunin
hefur líka leitast við á síðustu áratugum og öldinni allri að
aðstoða fólk við að lifa merkingarbæru lífi og nýta þá
möguleika sem hver og einn býr yfir. Þetta, það er að sjá
einstaklinginn í aðstæðum sínum, það er það sem hjúkr-
unin kemur með inn í þverfaglegt samstarf.
Ragnheiður: Ég ætla aðeins að ræða hér um grund-
vallarviðhorf hjúkrunar sem Kristín hefur gert svo vel. Ég tel
að í framtíðinni sé mjög mikilvægt að grundvallarviðhorf
hjúkrunar heyrist mjög skýrt í samfélaginu. Það er mjög
margt varðandi teymisvinnuna sem gerir það að verkum
að þessi rödd heyrist skýrar og sterkar. En það eru líka
ákveðnar breytingar á starfssviði annarra heilbrigðisstétta,
það er mikill skortur á hjúkrunarfræðingum og það er
fyrirsjáanlegt að hann verður meiri og meiri. Þess vegna
hlýtur sú spurning að vakna: Hvað getum við gert til þess
að tryggja að þessi grundvallarviðhorf, sem eru okkur
öllum svo mikilvæg, fái notið sín? Ég er alls ekki að tala
um stéttarfélagslega hagsmuni, ég er að tala um þessa
sýn á umönnun og á manninn sem er kjarninn í hjúkrun og
hefur verið frá upphafi. Þessi viðhorf eiga ekki mjög
99
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 2. tbl. 77. árg. 2001