Morgunblaðið - 26.04.2018, Blaðsíða 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. APRÍL 2018
✝ Guðrún Þ.Stephensen
fæddist í Reykjavík
29. mars 1931. Hún
lést 16. apríl 2018.
Hún var dóttir
hjónanna Dórótheu
Breiðfjörð og Þor-
steins Ö. Stephen-
sen. Systkini henn-
ar eru Ingibjörg
(látin 2001), Stefán,
Kristján Þorvaldur,
eiginkona hans er Ragnheiður
Heiðreksdóttir, og Helga. Eft-
irlifandi eiginmaður er Hafsteinn
Austmann Kristjánsson og dætur
þeirra eru a) Dóra, maki Sig-
urður Ingi Margeirsson, börn
syni og þeirra synir eru Viktor
Ingi og Þorsteinn Bragi. 3) Haf-
steinn.
Að loknu stúdentsprófi frá MR
1950 tók Guðrún kennarapróf og
sótti sér framhaldsmenntun í sér-
kennslufræðum við Árósahá-
skóla 1967-68. Lauk prófi frá
Leiklistarskóla Þjóðleikhússins
árið 1954. Hún hóf strax að námi
loknu að leika hjá Leikfélagi
Reykjavíkur þar sem hún starf-
aði í tvo áratugi. Meðfram leik-
listinni starfaði Guðrún við
barnakennslu, lengst af í Kárs-
nesskóla. Frá árinu 1976 og til
starfsloka starfaði hún að list
sinni við Þjóðleikhúsið. Hún sat í
Þjóðleikhúsráði um árabil. Hún
leikstýrði hjá áhugaleikhópum
víðsvegar um landið. Guðrún lék
fjöldann allan af hlutverkum í út-
varpi, sjónvarpi og kvikmyndum.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
26. apríl 2018, klukkan 13.
þeirra eru 1) Haf-
steinn Gunnar Sig-
urðsson, í sambúð
með Valgerði Rún-
arsdóttur, dóttir
þeirra er Lára Ísa-
dóra. 2) Margeir
Gunnar Sigurðsson,
kvæntur Mörtu
Goðadóttur, synir
þeirra eru Óðinn og
Þorlákur. 3) Stefán
Gunnar, í sambúð
með Bergrúnu Mist Jóhannes-
dóttur. b) Kristín Hafsteinsdóttir,
áður í sambúð með Ólafi Hirti
Sigurjónssyni, börn þeirra eru 1)
Sigurjón Auðunn. 2) Guðrún, í
sambúð með Andra Erni Erlings-
Hvenær eigum við að fara til
Afríku amma?
Það var reyndar alltaf sól og
blíða í minningunni á Hörpugöt-
unni hjá ykkur afa.
Ég minnist þess þegar ég var
yfirgefinn af kjarnafjölskyldunni
hjá ykkur, barnungur. Þau höfðu
reyndar bara farið til Vínarborg-
ar.
Ég hafði nú oft gist hjá ykkur
en mér fannst ekkert eins spenn-
andi og útlönd og þótti hlutskipti
mitt heldur dapurlegt.
Við vorum nú fljót að gleyma
því og ferðuðumst miklu víðar á
stofugólfinu og á frystikistunni en
þau hin. Ég var aðstoðarmaður
galdrameistarans, þú varst kúst-
urinn og meistarinn. Þú skamm-
aðir samt lærisveininn ekki, enda
göldrótt sjálf og skildir löngun
annarra til þess að töfra.
Hvað er langt til Afríku amma?
Það var alltaf bjart og hlýtt í
kringum þig, og þegar þú dvaldir,
núna nýlega, á þeim svosem
ágætu stofnunum ætluðum eldri
manneskjunum okkar fannst mér
það notalegasti staður þessa
heims.
Stysta leiðin til Afríku er lík-
lega bara í þriðja gír á rauðri
Lödu.
Þú ert mesti töffari sem ég hef
kynnst, og ég veit að hvössustu
hliðarnar mínar hef ég frá þér. Þú
varst samt aldrei hvöss; líkt og
abstrakt landslagsmynd mynda
hvassar línur rúnnaða heild. Hver
manneskja er mósaíkmynd minn-
inga, þín er stórbrotið meistara-
verk.
Stysta leiðin til Afríku er lík-
lega bara í gegnum suðurglugg-
ann á Hörpugötunni.
Við erum öll svo heppin að hafa
átt þig að. Átt svona góða ömmu,
mömmu, frænku, vinkonu,
tengdamóður, leikkonu og svo
framvegis. Heppin að hafa kynnst
svona miklum hugsuði, djúpvit-
urri manneskju með yfirnáttúr-
legt innsæi, með sterkasta, hlýj-
asta hjarta sem slegið hefur í
þessum núna tilfinnanlega napur-
lega heimi.
Ég er heppinn að hafa átt
þennan mikla sálufélaga sem ég
átti í þér. Sem ég á í þér.
Stysta leiðin til Afríku er lík-
lega bara á frystikistuskipinu
okkar.
Og hjartað mitt slær fyrir þitt
núna. Og það slær af krafti. Það
er sterkt eins og þitt fyrir þitt til-
stilli. Og er einhver farinn í raun
ef hann knýr þá sem eftir standa,
sem eldsneyti hjartans, sem lífs-
orkan?
Stysta leiðin til Afríku er lík-
lega bara yfir fjalirnar á stofu-
gólfinu.
Mögulega er stórtækasta hrós
sem manneskja getur hlotið ást
og virðing málleysingja. Þú varst
dýrkuð af öllum, sérstaklega
varstu þeim góð sem minna mega
sín. Falleg jafnt að innan sem ut-
an og ég sakna þín meira en ég
hélt áður mögulegt. Ég sakna
þess að halda í höndina þína á
meðan heimurinn æddi áfram ut-
an við okkur, við gátum setið sam-
an klukkutímum saman sem liðu
líkt og mínútur.
Stórvinur minn, elsku hjartað
mitt.
Stysta leiðin til Afríku er lík-
lega bara hönd í þykka hönd. Ein-
hvern tímann seinna.
Hafsteinn Ólafsson.
Amma Gunna var einstök. Ein-
stök manneskja, einstök amma.
Hún var ljónskörp, bjó yfir miklu
næmi og hafði sterkar skoðanir á
hlutunum sem erfitt var að hagga.
En hún var líka húmoristi og þoldi
enga tilgerð. Hún hafði mikil áhrif
á líf okkar bræðra og kenndi okk-
ur svo ótrúlega margt.
Við eldri bræðurnir vorum svo
heppnir að alast upp í kjallaran-
um á Hörpugötunni þar sem
amma bjó lengstan part ævi sinn-
ar. Á þeim tíma voru engin frí-
stundaheimili þannig að amma
Gunna var okkar eigið prívat frí-
stundaheimili. Eftir skóla fóðraði
hún okkur á jarðarberjagraut eða
heimagerðum pítsum en til hátíð-
arbrigða var farið á kjúklinga-
staðinn Suðurveri. Síðan var ým-
islegt brallað. Amma var frábær í
höndunum og við bræðurnir tók-
um virkan þátt í að hanna peysur
og búninga sem hún prjónaði eða
saumaði á okkur. Hún var líka
mjög virk í íþróttaiðkun okkar
drengjanna, var bæði mjög inn-
blásinn lýsandi sem magnaði alla
stemningu í boltaleikjum og svo
var hún líka liðtækur markvörður
– stóð ósjaldan úti á Krissatúni og
lét okkur bræður dúndra boltan-
um í sig hvað eftir annað.
Margt af því sem hún lét eftir
okkur er sennilega óhugsandi að
ömmur gerðu í dag. Til að mynda
ferðirnar á BSÍ þar sem hún
leyfði okkur að spila í kössunum.
Ef leigubílstjórarnir voru búnir
að vera of lengi að spila rak hún
þá í burtu og bað þá vinsamlegast
að hleypa strákunum að. En það
var tvennt sem hún tók ekki í mál.
Hún var mikill friðarsinni þannig
að vopn voru algjörlega bönnuð í
öllum leikjum og síðan var það
vigtin. Á tímabili í kringum fimm
ára aldur var Maggi mjög upptek-
inn af að fá að vita hvað amma sín
væri þung og var stöðugt að biðja
hana að fara á baðvigtina. En það
tók amma hins vegar ekki í mál.
Eitt sinn lá Maggi fárveikur með
háan hita hjá ömmu Gunnu og
amma spurði hvað hún gæti gert
fyrir hann, hún skyldi gera hvað
sem er. Maggi nær að stumra upp
úr mókinu: „Farðu á vigtina.“ En
þar dró hún mörkin.
Það var alltaf stutt í kennarann
í ömmu Gunnu. Ást hennar á
tungumálinu fölnaði aldrei og hún
lagði mikið upp úr að við töluðum
gott og skýrt mál. Eftirminnileg-
ar eru ferðirnar á Lödunni upp í
sumarbústaðinn við Elliðavatn
þar sem amma miðlaði alls kyns
fróðleik. Hún var langt á undan
sinni samtíð í núvitundarpæling-
um og eitt af því sem hún kenndi
okkur var að hlusta á þögnina. Þá
fundum við okkur góða laut í
grennd við bústaðinn og hlustuð-
um á þögnina. Á þetta lagði hún
mikla áherslu – að hlusta á þögn-
ina.
Í seinni tíð áttum við oft eft-
irminnileg stefnumót við ömmu á
Jómfrúnni. Þar hlustaði hún af
áhuga á hvað við værum að fást
við og pæla. En sú mynd sem sit-
ur hvað sterkast eftir er amma
Gunna í eldhúsglugganum á
Hörpugötunni þar sem henni
þótti gott að standa og reykja Sa-
lem meðan hún ræddi við okkur
um lífið og listina.
Elsku amma Gunna, takk fyrir
allt sem þú kenndir okkur og allt
sem þú gafst okkur. Þótt þú
kveðjir okkur núna og haldir inn í
þögnina eilífu þá kunnum við enn
að hlusta og rödd þín og allar
góðu minningarnar um þig munu
alltaf lifa með okkur.
Hafsteinn Gunnar Sigurðs-
son, Margeir Gunnar
Sigurðsson, Stefán Gunnar
Sigurðsson.
„Að kveðja er að deyja agnar-
ögn,“ sagði franska skáldið Jac-
ques Prévert og það var auðvitað
rétt hjá honum. Þegar manneskja
fer, þá fer með henni brot af
manni sjálfum. En þessi mann-
eskja verður eftir í hugum og
hjörtum okkar sem eftir stöndum,
vegna þess að hún var okkur dýr-
mæt. Líf hennar snerti okkar og
það verður aldrei frá okkur tekið.
Guðrún Þ. Stephensen, eða
Gunna frænka eins og móðursyst-
ir mín var alltaf kölluð á mínu
æskuheimili, var þannig mann-
eskja. Kona sem var alltaf mik-
ilvægur hluti af lífi okkar bræðr-
anna og mömmu. Það gerir
tímann sem við eigum í minning-
unni dýrmætan og þaðan er
margt sem á eftir að fylgja okkur
alla tíð. Þaðan mætti rifja upp
margar skemmtilegar sögur og
góðar stundir sem mótuðu líf okk-
ar með einum eða öðrum hætti, en
eitt hefur þó sótt til mín umfram
annað allt frá því að ég kvaddi
Gunnu frænku á Droplaugarstöð-
um fyrir skömmu.
Gunna frænka var, eins og allir
vita, góð og mikil leikkona og um
list hennar á ég margar góðar
minningar. Það sem færri þekkja
þó var hversu bókelsk hún frænka
mín var og hversu góðan smekk
hún hafði á fallegum skáldskap.
Því fékk ég að kynnast ungur að
aldri þegar ég naut þess láns að
Gunna kynnti mig fyrir verkum
Williams Heinesen og beindi því
til mín að lesa hann bara hægt og
rólega. Njóta hverrar sögu, setn-
ingar og orðs. Ég fór heim með
bók undir hendinni og reyndi að
gera eins og Gunna frænka sagði.
„Það er komið rökkur og
stjörnurnar fara að kvikna ofan
við hnattskriflið gamla þarsem við
stöndum traustum fótum gagn-
vart alheiminum: Jörðina, þennan
kulnaða meðreiðarhnött sólar
þarsem mannskepnan bíður í
fjötrum þyngsla sinna og rýnir í
þrotlausar eilífðargátur himin-
djúpsins.“
Það er ekki amalegt að vera
leiddur að svona orðum eins og er
að finna í Töfralampa Heinesens, í
þýðingu Þorgeirs Þorgeirssonar,
og það þótt maður sé bara
strákpjakkur. Ég valdi þessi orð
núna vegna þess að Gunna
frænka áminnti mig líka um það
að í verkum Færeyingsins væri
miðja heimsins í Þórshöfn og að
veröldin snerist í raun um fólkið í
sögunum hans. Að í þessu fólki,
sögum þess, ástum og örlögum,
væri allt sem skiptir máli. Kjarni
tilverunnar.
Þessi uppljómun sem Gunna
frænka færði mér hefur verið mér
hugleikin alla tíð og fyrir hana er
ég þakklátur. Og núna, eftir að
hún er farin til móts við stjörn-
urnar og himindjúpin, hef ég
hugsað um það hver var miðjan í
hennar veröld. En eins og miðja
heimsins í verkum Heinesens var
í fólkinu í Þórshöfn þá var miðja
alls í lífi Gunnu frænku í stelp-
unum hennar og fjölskyldunni.
Dætur Gunnu, þær Dóra og
Kristín, ásamt fjölskyldum þeirra
reyndust henni ómetanlegt skjól
og uppspretta gleði. Kærleikur
þeirra og atlæti við móður sína
var alla tíð einstakt. Vissulega
gerir það kveðjustundina þung-
bærari, en að sama skapi allt sem
eftir verður í hugum og hjörtum
svo margfalt dýrmætara. Hugur
okkar allra, fjölskyldna okkar
bræðra; Þorsteins og Stefáns
Þorvaldar og móður okkar Helgu
Þ. Stephensen, er því hjá þeim
systrum og þeirra fólki. Þeim öll-
um sendum við hugheilar samúð-
arkveðjur.
Magnús Guðmundsson.
Við Guðrún Stephensen kynnt-
umst á táningsárunum og á vin-
áttu okkar hefur aldrei fallið
skuggi. Þekktust er Guðrún sem
frábær leikkona. Um leiklistar-
feril hennar eru aðrir mér færari
að skrifa, en hennar minnist ég
umfram allt sem einstaklega
traustrar og góðrar konu. Sem
dæmi um það langar mig til að
segja frá atburði sem átti sér stað
fyrir meira en sextíu árum.
Að loknu stúdentsprófi fór
Guðrún í kennaraskólann og að
því námi loknu gerðist hún kenn-
ari í Laugarnesskóla. Um jólin
þennan vetur var ég að blaða í
jólakortum sem nemendur henn-
ar höfðu sent henni. Tók ég þá eft-
ir kveðju sem mér fannst undar-
leg. Hún var á þessa leið:
„Gleðileg jól Guðrún og takk fyrir
matinn.“ Þegar ég spurði um
þetta trúði hún mér fyrir því að
hún hefði fljótlega orðið vör við að
einn drengur í bekknum kom ekki
með nesti í skólann. Sat hann að-
gerðarlaus þegar allir aðrir í
bekknum borðuðu nestið sitt. Fór
hún þá á fund við móður hans sem
bjó ein með honum í hrörlegum
bragga þarna í Laugarneshverf-
inu. Móðirin kvaðst vera svo fá-
tæk að hún gæti ekki keypt al-
mennilegan mat handa þeim
mæðginum. Daginn eftir kallaði
Guðrún á drenginn og sagðist
ætla að trúa honum fyrir leynd-
armáli sem hann mætti alls ekki
segja skólasystkinum sínum.
Leyndarmálið var að upp frá því
smurði hún á hverjum morgni
samlokur og fann til ávöxt sem
hún laumaði í hilluna undir borð-
inu hans áður en nemendurnir
kæmu inn í skólastofuna.
Svona var Guðrún. Nú langar
mig til að kveðja hana með svip-
uðum orðum og litli drengurinn
notaði forðum. Vertu sæl Guðrún
og takk fyrir vináttu þína.
Jóhann Pálsson.
Mig langar stuttlega til að
minnast frænku minnar en við
berum bæði nafnið hennar ömmu,
Guðrúnar Bjarnadóttur, hvort
okkar á sinn hátt.
Þannig bar við eitt sinn að börn
okkar Elínar höfðu hlaupið af
hræðslu upp á háaloft í sam-
kvæmi sem amma þeirra og afi
(Ólafía og Agnar) héldu. Það kom
fljótlega í ljós að ástæðan fyrir því
var sú að Soffía frænka frá Þjóð-
leikhúsinu hafði mætt óboðin í
veisluna á Laugateigi 27.
Svona góð leikkona var hún
Guðrún Þ. Stephensen.
Gunnar Breiðfjörð.
Í lífi flestra birtast einstakar
persónur sem reynast áhrifavald-
ar og þar með örlagavaldar, jafn-
vel þótt þær séu ekki alltaf í aug-
sýn. Guðrún Stephensen var einn
slíkra áhrifavalda í mínu lífi þegar
hún leiddi mig tólf ára gamlan inn
í töfraheim leikhússins, þar sem
heimsbókmenntirnar, heimssag-
an og örlög og kjör hinnar marg-
litu þjóðahjarðar heimsins eru
gædd lífi til þess að auðga anda
leikhúsgesta. Sviðsetning Vesa-
linganna eftir Hugo í gömlu Iðnó
1953 var afreksverk. Gunnar
Hansen handritshöfundur og
leikstjóri taldi hlutverk götu-
drengsins fela í sér mikilvæg
skilaboð um þann þjóðfélagshóp,
sem stórborgir heimsins væru að
gera stærstan meðal þeirra sem
minnst máttu sín af jarðarbúum
og lét því þátt í sýningunni eftir
hlé byrja á þrumuræðu Gavroche
uppi á götuvígi byltingarmanna í
París. Guðrún kenndi þá við
Laugarnesskóla þar sem ég var í
tólf ára bekk og Þorsteinn Ö., fað-
ir hennar, lék Jean Valjean í
Vesalingunum. Þorsteinn, Gunn-
ar Hansen og Einar Pálsson að-
stoðarmaður hans veittu ungum
dreng ómetanlega leiðsögu sem
átti eftir að verða leiðarljós hans
alla ævi. Guðrún var aldrei langt
undan á leikhúsferlinum eða í líf-
inu, – hún, með sinni miklu hlýju
og ástúð, var bæði sýnilegur og
ósýnilegur verndarvættur minn.
Og verður það áfram í mínum
huga. Fyrir það er ég þakklátur,
lýt höfði í virðingu og votta henn-
ar nánustu samúð mína.
Ómar Ragnarsson.
Við Guðrún vorum nágrannar í
Kópavoginum þegar ég var ung-
lingur en kynntumst ekki fyrr en
ég fór að starfa í leikhúsinu. Ég
var svo lánsamur að hún lék hjá
mér í fyrstu verkefnum mínum að
loknu námi: Fótataki eftir Nínu
Björk hjá Leikfélagi Reykjavíkur
og skömmu síðar Kertalogi Jök-
uls Jakobssonar, hvorttveggja í
Iðnó, þar sem hún hafði starfað í
tæp tuttugu ár frá útskrift úr
Leiklistarskóla Þjóðleikhússins
1954. Þetta voru ekki stór hlut-
verk en Guðrún gaf þeim líf og lit
og gerði þau minnisstæð. Hún
hafði þá leikið fjöldann allan af
eftirminnilegum hlutverkum í
Iðnó, mig langar að nefna hina al-
vörugefnu Madge í Tíminn og við,
Magdalenu í Húsi Bernörðu Alba,
hina ógleymanlegu Bessí Burgess
í Plógi og stjörnum og seinna sí-
kátu konuna í Dómínó Jökuls og
Marisku í ungverska leikritinu
Það er kominn gestur. Hún er
mér líka minnisstæð sem fóstran
Marina í Vanja frænda og senni-
lega hefur engin íslensk leikkona
leikið jafnmargar rússneskar
fóstrur, því seinna lék hún Sösju í
Sumargestum í Þjóðleikhúsinu og
Anfísu í Þrem systrum; auk þess
eina sænska, hið kröfuharða hlut-
verk fóstrunnar í Föðurnum eftir
Strindberg í gestaleik í Iðnó. All-
ar fengu þær sín persónulegu sér-
kenni í meðförum Guðrúnar. Hún
lagði nefnilega alúð við allt sem
hún gerði.
Guðrún réðst til starfa við
Þjóðleikhúsið 1974 og starfaði þar
allan síðari hluta ferils síns. Alls
lék hún á níunda tug hlutverka.
Meðal eftirminnilegustu hlut-
verka hennar eru Kerlingin í
Gullna hliðinu, kona Arneusar í
Íslandsklukkunni, Soffía frænka í
Kardemommubænum, Stella í
Sólarferð og Begga í Týndu te-
skeiðinni svo fátt eitt sé nefnt en
mig langar líka að minna á móð-
urina syrgjandi í írska leikritinu
Þeir riðu til sjávar, prestinn í
Stund gaupunnar, ekkjuna Doris í
Kirkjugarðsklúbbnum og Fríðu í
Manni í mislitum sokkum, sem
varð hennar síðasta hlutverk í
Þjóðleikhúsinu.
Við unnum oft saman og mér
hlotnaðist sá heiður að vinna með
henni eitt hennar stærsta hlut-
verk, Sólveigu í Lúkasi Guðmund-
ar Steinssonar. Þar léku hún og
Árni Tryggva indæl og alþýðleg
hjón sem heimilisgesturinn Lúk-
as brýtur niður með andlegu of-
beldi. Hún hlaut einróma lof fyrir
eftirminnilega túlkun sína.
Guðrún sat í þjóðleikhúsráði
um árabil og um hríð í verkefna-
valsnefnd leikhússins og nutum
við góðs af glöggskyggni hennar
og góðri dómgreind í þeim störf-
um sem öðrum. Sem leikkona gat
hún birst sem bæði skelegg og
skörugleg, svo oft stóð ógn af, eða
bráðfyndin, sprúðlandi og sprell-
fjörug í gríninu, því hún var fjöl-
hæf leikkona. Það var alltaf gam-
an að vinna með henni, hún var
skemmtileg og skarpgreind með
ríka kímnigáfu og bjó yfir hlýju og
persónutöfrum bæði á sviðinu og
utan þess.
Við söknum hennar Gunnu úr
leikhúsinu og við Tóta og fjöl-
skyldan sendum dætrum hennar,
Dóru og Kristínu, Hafsteini,
Helgu og bræðrum hennar og af-
komendum öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning þessarar merku lista-
konu.
Stefán Baldursson.
Látin er í Reykjavík ein af önd-
vegisleikkonum okkar og góður
Guðrún Þ.
Stephensen
Elsku amma. Það
sem stendur okkur
barnabörnunum
þínum alltaf efst í
minni þegar við hugsum um þig
er brosið þitt. Amma Laufey var
alltaf brosandi fallega brosinu
sínu og alltaf var stutt í hláturinn.
Henni tókst alltaf að smita fólkið
í kringum sig af glaðværð sinni.
Þegar hún hló hló heimurinn með
henni. Það var alltaf svo gott og
gaman að heimsækja ömmu og
kúra hjá henni og í ömmufangi
var alltaf pláss fyrir mann. Alltaf
þegar við komum í heimsókn
varð hún svo hissa á því hversu
stór við værum því að henni
fannst hún alltaf vera bara 35
ára.
En amma var ekki bara fyndin
Laufey J.
Sveinbjörnsdóttir
✝ Laufey J.Sveinbjörns-
dóttir fæddist 2.
júlí 1959. Hún lést
2. apríl 2018.
Útför Laufeyjar
fór fram 7. apríl
2018.
og skemmtileg held-
ur rosalega flink,
sérstaklega í hönd-
unum. Við vorum
alltaf svo hrifin af
handverkinu henn-
ar. Hún bjó til svo
fallega lampa og
kertastjaka úr gleri
og svo saumaði hún
líka flottar myndir,
við áttum bágt með
að trúa því að hún
hefði gert þetta. Amma Laufey
var líka alltaf mesta skvísan. Við
munum svo vel eftir því þegar við
heimsóttum hana eftir klippingu
og hún var alltaf að flaksa hárinu
um og sýna okkur hvað hún væri
flott.
Það sem stendur eftir er þakk-
læti fyrir að hafa kynnst þessari
stórkostlegu, fyndnu og sterku
konu. Minning þín mun alltaf lifa
í hjörtum okkar. Við elskum þig,
elsku amma.
Þín
Laufey Helga, Valdís Una,
Katrín Katla, Danielius
Helgi, Ólíver Þór.