Breiðfirðingur - 01.04.1970, Síða 53

/ lífsháska
Ég er fæddur og uppalinn við sjó, og langaði snemma
til að verða sjómaður, en vissi þá lítið hvað það var, og
er svo raunar ennþá, því hlutskipti mitt í lífinu varð allt
annað. Að vísu bjó ég við nokkurn hluta míns búskapar-
tíma og fór þá oft á sjó, bæði til aðdrátta, og eins til þess
að afla bjargar fyrir mig og mitt heimili, og var þá stund-
um annað hvort einn eða mjög fáliðaður.
Það lék orð á því að ég færi nokkuð djarft á sjó, og voru
sumir hræddir við það, en alltaf blessaðist það, og aldrei
hlekktist mér á, á einn eða annan hátt.
Ég læt þessa hér getið vegna þess að það er yfirleitt
álitið, að það sé meiri lífshætta að vera á sjó en landi, enda
verða fleiri slys á sjó en landi hér hjá okkur íslendingum
sem vonlegt er. En það sem ég ætla að segja frá með þess-
um línum er lífsháski, sem ég komst í á landi.
Á Brekku í Gilsfirði þar sem ég bjó í 14 ár lenti ég í
lífsháska, þar eru — sem kunnugt er — brattar fjallshlíð-
ar og hætt við snjóflóðum og oft harðfenni mikið, og þar
sem ég bjó inn í fjarðarbotni, en verzlunarstaðir út til nesja
beggja megin fjarðarins, þá átti ég alla aðdrætti að sækja
útyfir þessar hlíðar, aðallega þó að vestan eða réttara