Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 54
52
BREIÐFIRÐINGUR
sagt norðanverðu, þar sem ég verzlaði við Króksfjarðarnes,
en þar er aðal snjóflóða- og harðfenni hættan, og þar sem
þarna var ófært á bílum að vetrarlagi varð að draga að
sér á hestum þegar vetra tók, og oft sátu hestarnir fastir í
sköflum með böggunum á, en þegar frysti eftir hláku fór
allt í glera-gadd.
Það var eitt sinn er hörku gaddur var yfir að ég átti
leið um þessar hlíðar, að ég komst í þann mesta lífsháska
— að ég held á minni ævi. Eg var á gömlum dráttarhesti
þrek- og skapmiklum svo af bar, og tel ég að hann hafi
bjargað okkur báðum frá hörmulegasta slysi eða dauða.
Þegar ég kom í svonefnd Slitur var þar mjög harður skafl,
sem ég hugði að hesturinn mundi marka í, en bæði var það
að hesturinn var ekki vel járnaður, en skaflinn harður sem
gler, þá sá ég undireins og ég kom út á skaflinn, að hest-
urinn skrikaði, en ekki nokkur leið að snúa hestinum við,
hvorki upp eða niður því brattinn og hálkan var svo mikil.
Þá sá ég fyrst fyrir alvöru hvað við okkur blasti, nefni-
lega að hrapa niður hjarnið niður í holgrýtis urð. Þá tók ég
það eina ráð, sem ég hélt að mundi duga, ég sló í klárinn
eins fast og ég gat og lézt vera reiður. Þetta dugði, hestur-
inn reiddist og reif sig í vonzku yfir skaflinn. Það er eins
með skepnur og menn, aflið eykst svo ótrúlega ef þær
reiðast.
Ég andaði léttara þegar yfir kom og lofaði Guð fyrir
lausn þessa máls og ekki langaði mig til að fara þessa leið
til baka, enda var hún talin ófær, þó ég færi hana, og var
þetta ekki í eina skiptið sem ég fór þessa leið, þótt hún væri
talin ófær. Ég nennti oft ekki að fara lengri leiðina, ég
hefði þó átt að vita að það er betri krókur en kelda. Stund-