Breiðfirðingur - 01.04.1993, Síða 103

M INNING AR
101
loft og jörð var l'ullt af lífi. Það kom fyrir að við heyrðum ann-
arleg hljóð, er við rákum kýrnar yfir mýri fyrir neðan Einbúa.
Þá urðum við smeykar, og hröðuðum okkur heim.
A hvítasunnudag, vor eitt, átti eins og venja var að ferma
börn í Hólminum. Þá áltum við að fá að fara í kirkju og hlökk-
uÖum mikið til. Þess vegna fórum við nokkuð snemma með
kýrnar í hagann, svo við gætum orðið nógu fljótar að borða og
búa okkur í kirkjuna en þá byrjaði messa kl. 11 fyrir hádegi.
Við Kata í Viðvík áttum að reka þann daginn. Allt gekk vel,
og við fórum sem leið liggur upp á Einbúa og létum kýrnar
rölta út og upp fyrir holtið. Einbúi er langt holt, sem er með
háu klettabelti að norðan og myndar það líkt og húsburst.
Þegar við nú stóðum þarna á kollinum heyrðum við allt í
einu fallegan söng, sérstaklega var það kvenmannsrödd sem
mest bar á, en hvítasunnusálmur var sunginn - fyrst eitt vers,
þá annað og það dó út. (Það hefur einhvernveginn fest í minni
mínu að lagið væri “Skín á himni skír og fagur“). Við hlustuð-
um hugfangnar - og Kata sagði undrandi: „Hver getur verið
að syngja?“ „Það veit ég ekki,“ svaraði ég. - „Ætli það geti
verið Kristín Sveinsdóttir“ en hún var organisti og forsöngvari
í kirkjunni, og mesta söngkona sem ég þá vissi um. Kata stakk
þá upp á því, að við færum upp fyrir „Einbúa“ til að vita hvort
við sæjum nokkurn, en það vildi ég ekki, fannst það víst vera
of mikil forvitni, og ef við svo rækjumst á fólkið, vissum við
ekki hvað við áttum að segja. Það varð því úr, að við snérum
heim, og sögðum frá þessu. En fólkið heima var farið að búa
sig í kirkjuna, og fannst þvf víst fátt um þessa vitleysu í okkur,
að fólk væri komið langt upp í haga og farið að syngja hástöf-
um kl. 10 á hvítasunnudagsmorgun. Og við hættum þá líka að
tala um þetta, en ég gleymdi því ekki. Síðan hef ég aldrei
heyrt sungið í „Einbúa“.
Jólaminningar
Og tíminn leið - það leið að jólum - hátíð hátíðanna - hátíð
Ijósanna - ljósinu í skammdegismyrkrinu.