Breiðfirðingur - 01.04.1993, Blaðsíða 108

106
BREIÐFIRÐINGUR
Það var veturinn 1906 að við Ásta Sveinsdóttir, (dóttir
Sveins Jónssonar snikkara en systir Kristínar Sveinsdóttur)
sátum saman og varð okkur báðum litið út um gluggann.
Sáum við þá að fáni var dreginn í hálfa stöng. Þá hvíslaði Ásta
með áhyggjusvip: „Hver ætli sé nú dáinn?“ Eg vissi það ekki,
og varð líka áhyggjufull.
Við þekktum víst flestalla í kauptúninu og héldum að ein-
hver vina eða kunningja okkar væri látinn. Svo komu frímín-
úturnar, og við vorum öll hljóð og alvarleg. En er við settumst
aftur, var létt yfir Ástu og hvíslaði hún að mér: „Það er gott að
það var hvorki mamma mín, eða mamma þín, sem er dáin. -
Það er bara kóngurinn“. Þetta var þegar Kristján 9. féll frá.
Prófasturinn, séra Sigurður Gunnarsson, lét sér mjög annt
um skólann, og kom þangað oft. Sagði hann okkur þá fallegar
sögur og ýmislegt, sem við þyrftum að hugsa um og hafði
áhrif. Einu sinni bar hann upp fyrir okkur þessa spurningu: „Til
hvers eigum við að læra kristinfræði í skólanum?“ Við máttum
hugsa okkur um svarið í 3 daga, þá ætlaði hann að koma aftur,
og allir urðu að svara. Enginn komst hjá því - annaðhvort
skriflega eða munnlega. En við máttum ekki spyrja fullorðna
fólkið um svarið, og ekki heldur hvert annað. Þetta gerðist og
allir svöruðu, margir skriflega og margir rétt, en sumir ekki.
Öðru sinni las hann upp reglur sem við áttum að læra utan
að og fara eftir, ekki eingöngu í skólanum heldur líka heima
og annars staðar þar sem við fórum. Nokkrar af þessum regl-
um man ég enn - t.d. um borðsiði:
1. Aldrei eiga börn að setjast til borðs fyrr en fullorðnir, og á
þá að bjóða fullorðnum fyrst.
2. Ekki eiga börn að gefa orð í þegar fullorðnir tala, nema orð-
um sé til þeirra beint.
3. Aldrei á að tala með fullan munninn af mat.
4. Ekki eiga börn að borða eingöngu það, sem þeim þykir
best, heldur bragða á öllu því sem fram er borið.
5. Ekki eiga börn að hlaupa frá borðinu fyrr en búið er að
borða, nema með sérstöku leyfi húsbændanna.