Breiðfirðingur - 01.04.1993, Qupperneq 118

116
A F OLÍUBRÚSA OG HÚFU
þó nógu lítil fyrir. Hann sagðist ekkert skilja í því af hverju
olían væri svona lítil, hann hefði lekið stóra sopa úr tunnunni
og spýtt þeim jafnharðan í brúsann!
Þessari sögu trúðu hinir trúgjörnustu og þóttust af henni
mega ráða um greind Steins. Og Steini datt ekki í hug að leið-
rétta það þegar hann var talinn heimskur — það gerði hann
síst af öllu. Hitt er ekki með öllu ósennilegt að Steinn hafi
talið sér betur borgið að kunna þá list mátulega vel að koma
steinolíu í brúsa, af þeim sökum átti hann von á því að losna
við að vera sendur niður í fjöru.
Steinn var mannskapslítill til vinnu og slíkir voru ekki hátt
skrifaðir á þessum tíma. Ut yfir tók ef sá hinn sami var líka
kommúnisti.
Steinn flíkaði ekki skáldskap sínum neitt. Þó man ég eftir
smástöku sem hann kastaði fram af sérstöku tilefni. I Innri-
Fagradal eru eyjar fyrir landi. Þar voru hafðar ær á útigangi og
þurfti að færa þeim hrút á réttuni tíma, fyrir eða í kringum ára-
mót. Steinn var háseti í slíkri ferð. A heimleiðinni lentu menn
í þröng nokkurri en rættist betur úr en á horfðist um tíma. Þá
hrökk út úr Steini:
A aðfangadaginn úti á sjó
allir rerum við hraustir þó
veðráttan sínum vendi sló
á vatnsins þró.
Osköp var nú gleðin orðin mjó
en enginn dó.“
Steinólfur minntist þess að á þessum tíma hafi flestum verið
í nöp við Halldór Laxness.
„Þegar ég var 10 ára var Sjálfstætt fólk til í lestrarfélagi
sveitarinnar. Þetta var fallegasta bókin í eigu félagsins, blað-
síðurnar hvítar sem mjöll og brakaði í kilinum í hvert sinn
sem maður fletti. Bókin var alveg ólesin. Strax á annarri síðu
var ég orðinn stórhrifinn af Halldóri Laxness og hef verið það
síðan.
Sömuleiðis held ég að ég hafi verið einn um það hér um