Breiðfirðingur - 01.04.1994, Side 21

L I Ð I N T I Ð
19
þeir gengu úr vistinni ef þeim fannst atlætið ekki nógu gott.
Margir formenn og einnig hásetar áttu smáskúra þar sem
þeir söltuðu fiskinn sinn sjálfir. Svo að lokinni vertíð fóru þeir
að huga að því að vaska vetraraflann og þurrka. Með þessu
sköpuðu þeir kvenfólki og unglingum vinnu og meira verð-
mæti fyrir sína vöru.
Veðurspár
Það var ekki alltaf svo létt að ákveða það hvort róa skyldi eða
ekki. Ef veður var ekki einsýnt hópuðust karlarnir í tóftabrot-
um eða í skjóli við húshorn, þar sem vel sást til veðurs og fóru
að bræðann. Þarna stóðu þeir oft þar til bjart var orðið og
fylgdust með veðrabreytingunni með birtingunni. Oftast var
þetta hik á sjósókninni ef veður var tvíátta, og þá sérstaklega
suðaustan og norðan átt. Ef það var tóra á austurlofti og hann
gekk á tóruna, mátti búast við öllu því versta, því það benti til
þess að suðaustan áttin hefði yfirtökin, en þá var voðinn vís,
því þá stóð hann beint af landi. En ef tóran stækkaði og varð
hreinni, þá þótti einsýnt að norðanáttin hefði betur og var þá
oftast róið og sótt undir vind til þess að hafa leiði heim ef
hann skyldi hvessa skyndilega.
Heimilisstörf
Meðan karlarnir voru á sjónum var kvenfólkið og unglingarnir
í landi ekki alveg aðgerðarlaust. Það var nóg að starfa. A þeim
heimilum sem skepnur voru, urðu unglingarnir og kvenfólkið
að hugsa um þær, en það hafði ýmsu öðru að sinna. Allir sem
áttu kindur unnu úr ullinni heima. Þær settust við ullarvinn-
una. Byrjunin var jafnan sú að „taka ofan af‘, skilja tog frá
þeli. Úr þelinu var unnið band sem nota átti í nærföt og allan
annan fatnað sem skyldi vera mjúkur og hlýr. Togið var aftur á
móti notað í grófara band og var kallað groddi. Er mér minnis-