Tímarit Máls og menningar - 01.06.2015, Blaðsíða 117

G ó ð a l í f s e m m é r e r g e f i ð
TMM 2015 · 2 117
aðrir. Þeir eru allir í ómerktum hettupeysum. Þeir berja, trampa og traðka
á pabba sem er hjálparvana og hniginn í ómegin. Einn þeirra er í þungum
öryggisklossum. Hann sparkar í höfuðið á pabba og hefur augljóslega enga
stjórn á sér. Í glórulausri vímu
sparkar hann fastar
og fastar og fastar og fastar
og fastar og fastar og fastar (fastar),
og hann finnur hvernig hausinn verður að mauki. Honum finnst hann vera
almáttugur guð sem getur breytt grjóti í graut. Honum finnst hann vera
máttugur og mikill.
Hettupeysugaur #2: „Andskotinn hAfi þAð, þú drepur hAnn!“
Vinirnir reyna að rykkja honum burt en hann heldur áfram að sparka og
grenjar bæði og hlær af sturlun. Að lokum er hann dreginn burt og hrasar
þá aftur fyrir sig á einn vinanna. Þeir standa þarna allir um stund og virða
skelkaðir fyrir sér manninn sem liggur í blóðhafi á veginum með höfuð svo
mölbrotið að hann gæti allt eins verið afhöfðaður. Hann er
steindauður.
Þeir hlaupa hræddir burt.
*
Lífið
í
móðurlífi
Lífar
er dapurt í djúpri sorg.
Ég dafna samt vel – í hlýju og öryggi – en það hefur mikil áhrif á mig að
mamma er sokkin í nístandi þunglyndi.
Undir kalstjörnu kæruleysis grætur hún út í eitt.
Um stundir
(Sálarlaus Hollywood C-mynd)
engist hún saman í organdi þrá
meðan hún faðmar fötin hans
sem enn leggur angan af.
Tár hennar streyma eins og ævaforn á sem hefur runnið sleitulaust öldum
saman, sorfið sig ofan í jarðskorpuna og rist skurði og djúp ör í sál hennar.
Þegar hún er ekki grátandi liggur hún bara í rúminu, hlustar á plötuna og
starir út í alheimstómið. Öðru hverju brosir hún í sviphendingu ef hún
hugsar um pabba.
Líf (örgeðja): „Hann er bara farinn út í sjoppu. Hann kemur strax aftur.“
Þannig huggar hún sig í villuljósi, svo fer hún aftur að gráta.
Hún er að mestu hætt að borða. Neyslan er orðin tíðari og skammturinn