Tímarit Máls og menningar - 01.11.2015, Blaðsíða 73

K r o s s
TMM 2015 · 4 73
Það var kalt. Ég keyrði herðarnar upp að eyrum. Líklega hefði verið gáfu­
legra að kaupa sér trefil.
Enn horfðu vinkonurnar svo einarðlega á mig að ég tók að þreifa eftir
nýrri skýringu á áhugaleysi þeirra í huganum. Kannski fannst þeim haka­
krossarnir bara ekki flottir. Hugur minn byrjaði að fletta í stóru ljós­
myndabókunum sem ég hafði hnotið um á bókasafninu og sýndu marser­
andi hermenn skreytta þessum táknum og horað fólk með sorgleg augu á
bak við gaddavírsgirðingar. Þetta fólk hafði allt saman birst í kvikmyndum
og sjónvarpsþáttum sem mér hafði verið bannað að horfa á en mér leið samt
eins og ég hefði verið skiptinemi í þessum búðum, svo oft hafði ég verið þar
í huganum.
Til að reyna að komast að því sem fram fór í kollinum á Steinu og Olgu
afréð ég að spyrja: „Finnst ykkur þeir ekki fínir?“ Ég skók hausinn til að
eyrnalokkarnir dingluðu en fannst ég bara vera að svara eigin spurningu.
„Jú, jú, þannig,“ sagði Steina dræmt. „Hvaða stjörnumerki á þetta að vera?“
Nú varð ég að vera fljót að hugsa. Ég fór hratt yfir stjörnumerkin í hug­
anum og reyndi að sjá þau fyrir mér hvert og eitt. Loks sagði ég: „Vogin.“ Ég
var nefnilega ekki með á hreinu hvernig hún leit út.
„Mmm, ég hélt að hún væri öðruvísi,“ sagði Olga hugsi. Þær héldu áfram
að mæla mig þegjandi út en mér tókst ekki að stilla aftur inn á rásina þeirra.
Það gæti orðið bið eftir bíóferðinni.
„Við sjáumst,“ sagði ég loks, snerist á hæli og hljóp inn í skólaanddyrið þar
sem Hildur beið mín.
„Hvar varstu? Ég var að leita að þér,“ sagði hún.
Ég varð svo glöð að heyra hana segja þetta að ég hefði getað faðmað hana
að mér þarna í miðri krakkaþvögunni sem leitað hafði skjóls undan veðrinu.
Enskutíminn hjá Selmu fór fyrir ofan garð og neðan hjá mér því þá var
mig farið að klæja undan nikkelinu í eyrnalokkunum. Að lokum varð ég að
taka þá úr mér. Ég stakk þeim svo lítið bar á í pennaveskið mitt þar sem þeir
grófust undir blýöntunum.
Vindinn lægði. Þung snjókorn hrundu niður úr skýjunum svo himinninn
minnti á doppótta skyrtu sölumannsins í 1001 nótt. Hann hafði ekki brugðið
svip þegar hann sótti lítinn lykil úr brjóstvasanum og leysti hakakrossana úr
glerbúrinu. Þegar hann rétti mér bréfpokann hafði ég þó séð örla á svip sem
hefði mátt túlka sem undrun.