Tímarit Máls og menningar - 01.11.2015, Blaðsíða 101

B ó k a k a s s i n n
TMM 2015 · 4 101
Lokakvöldið var upplestur og síðan bara partí. Allir voru þreyttir en virkuðu
jafnframt kátir og afslappaðir. Ég hafði eignast sirka tuttugu nýja vini á tæpri
viku, sem fyrir flesta er held ég sjaldgæf reynsla. Upplesturinn fór þannig
fram að fyrst lásu þrír höfundar, síðan var gerð stutt pása, síðan lásu þrír
til viðbótar. Fyrir hvora pásu hét ég mér því að rísa á fætur og segjast langa
svo til að gefa öllum eintak af bókinni minni, sem ég hefði áritað og mynd­
skreytt, en ég guggnaði í bæði skiptin. Síðasti höfundurinn í fyrri lotunni
skildi alla eftir í hálfgerðum sæluhrolli, sagan hennar hafði verið svo spenn­
andi að við biðum í óþreyju eftir málalyktunum og vorum hálfvönkuð eftir
síðustu málsgreinina, síðasti höfundurinn í seinni lotunni hafði hins vegar
verið svo fyndinn að allir voru ennþá skellihlæjandi þegar hann dró sig loks
í hlé, og ég vildi bara ekki eyðileggja stemninguna með því að draga alla
athyglina að einhverri bók sem næstum enginn gat hvort sem er lesið. Það
versta var að mig dauðlangaði í bækur sumra hinna höfundanna – sem ég
gat lesið – en ég horfði bara aðgerðalaus á þau sem skildu mál hvert annars
býtta. Þetta var ósanngjarnt og skrítið ástand. Bókakassinn minn stóð bara
þarna úti í horni, falinn undir gráu hettupeysunni minni (nema bara að
hún náði engan veginn að fela þennan hvíta kartonhlunk) og lokapartíið
hófst, án þess að ég kæmi með nokkra tilkynningu, einhver kveikti á músík,
það saxaðist á vínbeljurnar, brátt barst í tal að fyrir því væri hálfgerð hefð
að lokahófið á Biskops Arnö endaði með sundspretti í stöðuvatninu. Brrr,
hugsaði ég og lenti svo á trúnó með Gunnari, sem viðurkenndi fyrir mér að
hann hefði byrjað að yrkja ljóð fyrir tæpum tuttugu árum, í kjölfar þess að
hann var stunginn ellefu sinnum með hníf af ókunnugum manni á bar, og
dó næstum. Bókin hans Gunnars var ein þeirra sem mig dauðlangaði að lesa.
***
Ég var orðinn vel drukkinn og hamingjusamur þegar ég laumaðist út í bjarta
sumarnóttina með bókakassann minn. Kassinn var ennþá falinn undir gráu
hettupeysunni minni. Ég gekk hröðum skrefum sem leið lá niðrað vatninu.
Það hafði verið heiðskírt og hlýtt alla vikuna, næturbirtan ævinlega jafn
draumkennd og fín, vatnið lygnt en göngulag mitt hins vegar valt og reikult,
ég gekk eins og íslenski vindurinn, það var eins og ég gæti ekki alveg ákveð­
ið hvert ég stefndi. Loks steig ég út á litlu, dúandi trébryggjuna, hjá hvíta
árabátnum, rétt eins og ég hafði gert fyrstu nóttina, þá andvaka og þreyttur,
nú ölvaður og glaður.
Ég opnaði bókakassann.
Þarna lágu þau, ótal árituð eintök af fyrstu skáldsögunni minni, ætluð
öllum þessum nýju vinum mínum. Ekkert þeirra gat lesið bókina.
Ég andaði djúpt niðrí lungu og horfði um stund á lygnan vatnsflötinn. Það
var eins og allt kyrrðist innra með mér.
Svo hóf ég kassann á loft og hvolfdi úr honum með skvampandi látum.