Ófeigur - 15.05.1956, Blaðsíða 53

ÓFEIGUR
51
fjölskyldunnar með þeim hætti, að sýnilegt væri að
hann hefði hagsmunaáhuga fyrir gengi þessarar ættar.
Er þess skemmst að minnast, að Hermann hafði kom-
ið merkum manni úr þessari ætt í starf, sem hann
óskaði lítið eftir af því að hann hafði ótvíræða hæfi-
ieika og hneigð til annarra verka.
*
Rannsókn málsins, eins og Hermann hafði til henn-
ar stofnað, varð til þess að bregða skörpu Ijósi yfir
bæði atriðin. Herrnann var svo sannfærður um óhæfni
sína til verka í Búnaðarbankanum, að hann reyndi
ekki að koma nokkurri vörn við um það atriði. En
án þess að hann ætlaðist til, sannaðist líka í meðferð
sakadómara, bæði með beinum og óbeinum játn-
ingum, að starf hans í bankanum hefir öll einkenni
hins ómerkilega og þýðingarlausa bitlings. Þessi grein-
argerð verður varanleg og óvefengjanieg heimild um
það, að Hermann getur ekki losað sig frá djúpum
tengslum við Gunnarsbúð, nema með því að víggirða
„Plotholt syndarans“.
Hermann er formaður í stjórn Búnaðarbankans, en
hann hreyfir ekki málefni Gunnarsbúðar fyrr en í
janúar, þó að. hann hafi hinsvegar alllöngu fyrir jól
verið kominn á kreik til að ráðstafa gjaldþrotastofn-
uninni með áróðri úti í bæ. Samtal hans við Vilhjálm
Þór sannar áhuga hans að bjarga eignum Ragn-
ars Blöndal. Umhyggja Hermanns fyrir lóðamáli SlS
var minni en engin, enda játar hann ótilkvaddur, að
honum tókst ekki í sæti landbúnaðarráðherra í nokkur
misseri að greiða götu stærsta sölufyrirtækis bænda
til að fá sölustað í miðjum höfuðstaðnum. Næst kemur
málvinur Hermanns, kaupmaðurinn, sem átti einna
drýgstan þátt í björgunarmálinu. Andleg kynni, eink-
um í sambandi við fjármál, höfðu lengi verið milli Her-
manns og kaupmannsins, enda hélt hann fram með
lægni og festu því verki, sem Hermann hafði byrjað
með því að bjóða hinum athafnasama viðskiptaforkólfi
Sambandsins óumbeðna hjálp til að auka fasteignir
samvinnumanna í höfuðstaðnum. Kaupmaðurinn held-
ur björguninni áfram með mikilli elju og kemur á sam-
talsfundum með Gunnari Hall og ráðamönnúm Sam-
bandsins, þannig að eiginlega var ekki annað eftir en