Ófeigur - 15.05.1956, Blaðsíða 8

Ófeigur - 15.05.1956, Blaðsíða 8
8 ÖFEIGUR á landi. Of snemmt er að spá um hvort hún heldur út til jafns við Stefánunga og Briemsniðja. En fast hef- ur róðurinn verið sóttur fram að þessu. * Vorið 1932 tók þáverandi þm. Vestur-lsfirðinga all- ar byggingartekjur Þjóðleikhússins til almennrar eyðslu, með þeim rökstuðningi, í samtali við annan þingmann, „að þá væri ekki tími til að leika sér“. Þegar leið á síðara stríðið, var sýnilegt, að íslenzk dýrtíð mundi sporðreisa atvinnukerfi landsins og gera þjóðina óhæfa til samkeppni við önnur lönd. Bar ég þá tvívegis fram á þingi tillögu um að sendisveitum landsins væri falið að rannsaka dýrtíðina, kaup, kjör og framleiðslu- kostnað í næstu löndum og byggja síðan á þeim skýrsl- um niðurfærslu dýrtíðarinnar með samræmingu kaup- gjalds og verðlags, til að gera þjóðina samkeppnis- hæfa við keppinautana. Liðsoddar og liðsmenn þing- flokkanna töldu þetta fjarstæðu. I stað þess gekk Al- þingi á einum kvöldfundi, eftir eina umræðu, í ótak- markaða ábyrgð fyrir bátaútveginn. Ég var einn í andófi. Þessi litla kvöldvinna kostaði ríkið 164 millj- ónir, en meira fé hefur síðan hrapað í sömu botn- lausu hítina. Ég benti strax á, að þessi ábyrgðar- greiðsla markaði skil í sögu landsins. Þá var kom- inn „tími til að leika sér“. * Þjóðin unir allvel núverandi ástandi. Hún er í jafn- ingjasamtökum til að vernda frelsi sitt og annarra. En hún vill engu fórna, heldur græða peninga á land- vörnunum. Allar hinar Atlantshafsþjóðirnar leggja fram stórmikið fé og liðsafla til að tryggja frelsið, en við erum eins og hortugur niðursetningur, krefj- umst fóma af öðrum, en komum ekki einu sinni á ólaunuðum þjóðverði til að tryggja frið og reglu í landinu. Hins vegar krefjumst við mikilla framlaga og fyrirgreiðslu af grannþjóðunum og verðbætum með því fé alla framleiðslu til lands og sjávar, og iðnaðinn með tollum. Islendingar eru fyrsta þjóðin sem græðir stórfé í útlendum peningum fyrir að leyfa öðrum að verja land þeirra. Árin 1945—46 lagði ég til að gerðir yrðu tveir sátt- málar í aldarf jórðimg við Bandaríkin. Annar um land-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Ófeigur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ófeigur
https://timarit.is/publication/1352

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.