Tímarit Máls og menningar - 01.05.2002, Blaðsíða 6

Hlynur Níels Grímsson
Sitji Guðs englar
Smásaga
Einhvern tíma eftir miðnætti stóð hann upp og
slökkti á sjónvarpinu. Stillimyndin hafði reyndar
birst stuttu áður svo hann gerði ráð fyrir að dag-
skránni hefði verið lokið en hann var hvort sem
er ekki að horfa, ekki það hann myndi eftir alla-
vega. Dagskrá ríkissjónvarpsins norska endar
yfirleitt á kyrralífsmyndum af kvöldsól í norsku
fjörðunum eða Harðangursfjöllum I klakabönd-
um eða Finnmerkurskógum að sumri. Hann
syfjaði alltaf við að horfa á þessa myndasýn-
ingu enda var það eflaust tilgangurinn: Flóandi
lyf fyrir nóttina, snuð fyrir fullorðna. Hann gekk
að glugganum og horfði út. Skógurinn myrkur
og þögull. Einhvers staðar neðst í dalverpinu
straumhörð áin með skoluðu vatni eftir regnið,
og á himninum lengst í suður, yfir firðinum,
mótaði fyrir skýjum handa nýjum morgni i birtu
frá minnkandi tungli.
Hverfið svaf. Allir sváfu svefni hinna réttlátu í
mjúkum rúmum í rauðmáluðum, hornréttum
litlum húsum sem svo mikið var af í þessu
landi. Hamingjusamar manneskjur dreymdi sól
að morgni, og svo nýjan dag með sigrum með-
an tölvan bakvið sjónvarpsskjáinn rúllaði áfram
myndum af röð og reglu, friði, ró, öryggi, vissu.
Meðan vélin rúllar getur ekkert slæmt gerst,
hugsaði hann alveg ósjálfrátt en samt upphátt
sem var auðvitað fáránlegt, það var jú enginn
staddur í íbúðinni nema hann. Vélin rúllar og
það er einfalt tæknilega, enda eru einföldustu
lausnirnar alltaf bestar. Hann vissi það vel,
enda gekk starf hans út á að leysa málin, taka
ákvörðun, einfaldasta lausnin er oft besta
lausnin eins og hann minnti að stæði í On Call
og Clinical Problem Solving.
Hann ákvað að róa sig aðeins niður, halda
höfðinu köldu undir öllum kringumstæðum,
halda höfðinu köldu, og gekk að geislaspilaran-
um og byrjaði að róta í diskunum sem lágu í
hrúgu á gólfinu. Fann ekkert sem hann var að
leita að og kveikti þess vegna á sjónvarpinu aft-
ur um leið og hann henti sér í sófann. Á skján-
um birtust myndirnar ein af annarri, og það var
þægilegt. í rauninni er ekkert vont til meðan
vélin gengur, og allir sofa og vakna heilbrigðir
en ekki veikir að morgni. Og enginn vak-
ir eða seilist í töfluglasið á náttborðinu
eða sprautar sig í æðina sem eftir er og
enginn heldur framhjá í litlum rauðmál-j
uðum hornréttum húsum eða hengirj
sig aleinn í myrkum þöglum skógi, og
hann horfði á skerminn og fannst hann ekki
muna eftir að lífið hefði nokkurn tímann verið
öðruvísi en næsta mynd af kyrrlátu kvöldi við
fjörðinn.
Hann sofnaði.
Einhvern tíma seinna vaknaði hann við regn á
einföldu glerinu. Það var ennþá nótt, og eldhús-
klukkan tikkaði rólega áfram. Fyrst hélt hann að
það myndi stytta upp, en svo hélt áfram að
rigna þrátt fyrir að jörðin þyrfti ekki á rigningu
að halda. Hann velti sér á grúfu í sófanum, setti
koddann yfir höfuðið og mundi eftir sandinum
sem molnaði í duft og síðan í ekki neitt þegar
hann velti honum milli fingra sér. Hann mundi
eftir landinu líka, landinu undir eilífri sól, þar
sem meira að segja gróðurinn molnar í duft
þegar komið er við hann. Hann mundi eftir að
hafa staðið við gluggann á einni biðstofunni og
horft út í von um regn, regn handa Eretz Yisra-
e/báðu rétttrúaðir, en hann varekki einn þeirra.
„Regn fyrir uppskerutímann!" var meira að
segja krafa síðdegisþlaðanna, þrátt fyrir að öll
þjóðin vissi að það yrði engin uppskera þetta
árið. Hann var hins vegar ekki einn þeirra og
bað þess vegna um regn bara svona fyrir sjálf-
an sig enda var hitinn kæfandi alltaf og alls
staðar. En hver var hann að gera kröfur, hann
skiptineminn, útlendingurinn? Fyrst Guð bæn-
heyrði innfædda ekki einu sinni var ekki um
annað að ræða en að þurrka svitann úr andlitinu
og þrauka. -----------------
Það var farið að rökkva
samt alltaf kæfandi, alls
ánægður með að eiga vak
um kvöldið og yfir nóttin;. Sú deild var ein af
fáum með loftkælingu, en innfæddir mistúlk-
ennan dag en hitinn
staðar, og hann var
á gjörgæsludeildinni
Hann mundi eftir landinu líka, landinu
undir eilífri sól, þar sem meira að segja gróður-
inn molnar í duft þegar komið er við hann
uðu áhuga hans á næturvi inu allt of jákvætt og
hann gerði ekkert til að le iðrétta það. Reyndar
höfðu þeir til að byrja rreð líka of háar hug-
myndir um getu hans í læknisfræði miðað við
námsreynslu, og það hafíi hann útskýrt með
ánægju enda þægilegt aði þurfa ekki að bera
ábyrgð á öðru en því minTryta. Þaö slðasH"
nefnda kom reyndar ekki fram í drögunum að
greininni sem hann var að skrifa um
skiptinemadvölina, „nóttin var heit" skrifaði