Tímarit Máls og menningar - 01.05.2002, Blaðsíða 8

um í vinstra eyra drengsins sem tók að blikka
alarmljósinu. Auðvitað, hann er sýktur, með
hita, hlýtur að vera, en svo sýndi mælirinn
35,5°C og hægt fallandi, enginn hiti og
þarafleiðandi ekkert alvarlegt í gangi. Svo leið
tíminn dálitla stund, og eftir að hafa margfarið
gegnum allt saman í huganum var hann sann-
færður um að það væri ekki við hann að sakast
þótt eitthvað verra myndi gerast. Síðan heyrð-
ist ekkert nema sogið í öndunarvélinni, og eftir
á fannst honum hann ekki hafa sofnað nema
kannski örstutta stund.
Hann vaknaði við að buxurnar hans voru blaut-
ar. Ekki bara blautar, heldur gegnvotar, renn-
andi, ekki blautar. Til að byrja með hélt hann að
honum hefði tekist að hvolfa restinni úr kaffi-
bollanum á náttborðinu yfir sig, en hvítar sjúkra-
húsbuxurnar voru blautar og ennþá drifhvítar.
Hann stóð snöggt á fætur og fór yfir þetta allt
aftur: Meðvitund, öndun, blóðþrýstingur, hiti,
öndunarvél, vökvagjöf oc|/fann bara ekkert at-
verið með krampa velti hann fyrst af öllu fyrir
sér um leið og hann flýtti sér að hagræða höfð-
inu áður en aðrir tækju eftir því sem var að ger-
ast. En drengurinn var ekki með krampa og
ekki var það hiti eða öndun heldur sá hann aug-
un, augun, augun sem skimuðu án afláts að
honum sjálfum og síðan að öndunarvélinni, að
honum og síðan að vélinni og þannig áfram án
afláts, frá honum að vélinni og bara til að prófa
rétti hann hægri höndina í áttina að off takkan-
um á vélinni og augun flöktu hraðar og síðan
ennþá hraðar milli hans og vélarinnar og þannig
áfram. Um leið og hann beindi athygli sinni vilj-
vaktina. Um leið og hann kom út af sjúkrahús-
inu fann hann að svefn yrði honum fjarri þenn-
an daginn. Hann tók strætó niður á umferðar-
miðstöð og settist beint upp í áætlunarrútuna
til Jerúsalem. Á leiðinni þangað fannst honum
vegurinn vera krókóttur og liggja að mestu
meðfram þröngum gilskorningum. Honum
flaug ósjálfrátt í hug að ef eitthvað gerðist á
þessum vegi yrði litlu hægt að bjarga. Þegar inn
í borgina var náð gerði hann sér ferð f gamla
hlutann. Við Grátmúrinn minnti hann að væri
siður að skrifa bæn sína niður á blað og stinga
henni inn í múrinn, milli steinanna, en honum
En drengurinn var ekki með krampa og
heldur ekki hiti eða öndun heldur sá hann
augun, augun, augun sem skimuðu án
afláts að honum sjálfum og síðan að
öndunarvélinni.
hugavert. Sherlock Holm ;s við dr. Watson
You see, but you do no:
hans uppáhaldssetning jm (Sir Arthur
Conan Doyle læknir, au
hann stóð þarna ennþá ylfir drengnum fór
hann yfir allt saman aftur\Settist svo nið-
ur og velti fyrir sér dálitla stílricH' ivort þak-
andi í aðra átt en að vélinni hægðist á augunum
^og hann sá drenginn í fyrsta skipti blikka
þeim, lengi eins og þegar maður er
þreyttur en svo opnuðust þau aftur og
drengurinn svaf ekki, jafnvel ekki eftir
að hann var sestur á ný. Patient
probabiy experiencing culturai differ-
ences skráði hann í sjúkraskrána rétt fyr-
ir vaktaskipti.
datt bara ekkert í hug.
Hann hafði
énu stóra,
/ið keflinu
observe, ein af
3vitað), og fyrst
ið væri farið að leka, eða Guð að gráta eða
bara eitthvað álíka. Hann leit til hliðar og
út um gluggann, ennþá nótt og ekki stutt
í morgun og hann fann að buxurnar voru
gegnvotar og það fór versnandi frekar en
hitt. Eiginlega var honum farið að leiðast
þetta, leit niður og renndi augunum yfir
buxurnar. Einmitt um það leyti sem hann^______
var búinn að sannfæra sjálfan sig svona
nokkurn veginn um að þær væru nákvæmlega
jafnblautar og áður sá hann dropann falla. Ekki
hægt eins og í bíó heldur hratt hratt og svo aft-
ur hratt hratt hratt og þannig áfram og eiginlega
næstum því eins og lækur eða lind sem sprett-
ur skyndilega fram úr klettum sem standa stak-
ir f miðri auðn. Hann leit upp og sá andlitið.
Koddinn næstum dottinn niður á gólf og ská-
hallt á honum lá höfuðið, og dökkt hárið og
undir því ennið sem svitnaði og droparnir sem
féllu þaðan hratt hratt hratt niður á buxurnar
hans, líkaminn einkennilega teygður milli önd-
unarvélarinnar og höfuðsins. Gæti drengurinn
Við Grátmúrinn
minnti hann að væri
siður að skrifa bæn
sína niður á blað og
stinga henni inn í
múrinn, milli stein-
anna, en honum
datt bara ekkert í
hug.
Undir morgun hætti óvænt að rigna.
legið í sófanum gegnum nóttina, í c llum þeim
stellingum sem honum duttu í hug. Jti fyrir var
uglan hætt að úa úr toppnum á barrt t
og bráðlega myndu þrestirnir taka
og halda fyrir honum vöku, svo kærr i tími til að
koma sér til vinnu. Hann hlaut sant að hafa
sofnað aftur því það var slökkt á s ónvarpinu,
og hann mundi ekki eftir að hafa
Kannski hafði hann dreymt, jafnvel d'i
gert það.
eymt eins
Daginn eftir bar svo við að
himinninn var þakinn Ijós-
um skýjum og engin
brennandi sól og hitastigið
jafnvel lífvæntegtT-Stikt-var-----sjónvarpinu, lagðist -sídan-af.tw-Þsofann. Fyrsti
og áður fyrr, en hann mundi ekki oftir neinu.
Það var morgunn. Hann stóð upp
g kveikti á
mjög óvanalegt á þessum
árstíma enda sögðu inn-
fæddir good weather for a
good man, um leið og þeir
klöppuðu á bakið á honum
í kveðjuskyni eftir nætur-
fréttatími dagsins. Önnur frétt var um áætlun-
arrútu á leið til Jerúsalem sem hafði verið
sprengd í öreindir deginum áður af Palestínu-
mönnum, á skjánum sást glitta í líkin neðst I
dýpsta gilinu undir glampandi sól. Myndirnar
fylgdu honum allan daginn.
Hlynur Nfels Grímsson (f. 1966) lauk prófi í læknisfræði frá Hl
1993 og M.A. prófi f ensku og enskum bókmenntum frá Ríkishá-
skólanum í New York 1994. Hann starfar sem læknir við
krabbameinslækningadeildir Karolinska sjúkrahússins í Stokk-
hólmi.